دانشمندان از چندین سال قبل سعی داشته اند دریابند که چگونه می توانند نسل بعدی رایانه ها را با استفاده از قطعات نانولوله کربنی بسازند. در صنعت کامپیوتر, ترانزیستورهای نانولوله ای کربنی را می توان به یک قله مرتفع تشبیه کرد. اکنون دانشمندان به این فناوری رسیده اند. این ترانزیستورها نه تنها عملکرد سریعتر و مصرف انرژی کمتری دارند, بلکه, راهی برای جلوگیری از رکود تکنولوژی پردازش گرها نیز هستند. درواقع می توان آن را مرثیه ای برای یک قانون دانست. قانون مور(!)
محققین دانشگاه ویسکانسین-مدیسن, اولین ترانزیستور کربنی را خلق کرده اند که می توانند بگویند از ترانزیستورهای سیلکونی مدرن سبقت گرفته اند. نانولوله های کربنی که ابداع اولیه آنها به سال ۱۹۹۱ بازمی گردد، اساسا لوله های کوچک کربنی هستند که تنها به اندازه یک اتم ضخامت دارند.
برای درک بهتر نانولوله های کربنی می توان یک لوله کوچک استوانه ای را تصور کرد که ضخامتی تقریبا ۵۰ هزار برابر کمتر از یک تار موی انسان دارد و از اتم های کربن در آرایش های شش ضلعی، ساخته شده اند.
روند روبه رشد فناوری همچنان ادامه دارد و به درستی باید گفت که نمی توان به این آسانی ها خود را با پیشرفت روزافزون تکنولوژی هماهنگ کرد.
