حکایت کوچ از کانال های تلویزیون به کانال های تلگرام
از دیگر اثرات زندگی در کانال های تلگرام بیدار ماندن تا صبح است که این رفتار بیشتر در بچه های آنان دیده می شود. برخی از دانشمندان آن ها را در رده ای جداگانه به نام شب زی قرار داده اند. با ساکن شدن در این ناحیه دیگر خیلی کم تر به خانه های یکدیگر می روند و فقط می تایپند و اینگونه از حال هم باخبرند. و به دلیل اینکه سخنی نمی گویند مثال برنیاید ز کشتگان آواز شده اند. زندگی در این جا مزایایی هم برای آن ها داشته و آن آگاهی از اخبار دنیاست و به این شکل زندگی در تلگرالند ادامه دارد.
به دامنه های بی آب و علف کوه های سربه فلک کشیده علافان آمده ایم. زمانی در این مناطق موجودات دوپای عجیب الخلقه ای زندگی می کردند. این جانداران که درگذر زمان و با پیشرفت تکنولوژی منزوی شدند, گوشی داران نام دارند. این گونه خود به دو رده پیاماکیان و گوشی بازان تقسیم می شوند.
آن ها معمولا صبح زود بیدار شده و پس از غروب به سمت خانه های خود می آمدند و اگر گرفتار ترافیک نمی شدند. خیلی شانس می آوردند. اکثر آن ها در مکان هایی به نام کانال تلویزیون زندگی می کردند. دانشمندان به آن چنل یا کانال نیز می گویند. آن ها معمولا وقت خود را با اخبار که مثلا بگوید حقوقتان زیاد می شود و یا فلان چیز گران نخواهد شد, می گذراندند.
از دیگر کارهای آنها دیدن سریال های خانوادگی که واقعا برازنده جایزه های جهانی هستند(!) , بود. خیلی زود می خوابیدند تا صبح به شکار پول بروند و آخر هر ماه آن را گیر بیندازند. علاوه براین دوشنبه شب ها تا صبح بیدار می ماندند و به نود پیامک می زدند. این رده به فردوسی پوریان معروف هستند.
حیات آن ها به همین شکل ادامه داشت. اما کم کم طبیعت با آن ها مشکل پیدا کرد و عواملی از قبیل باران های پیاپی اخباری, فوران فوتبال های کسالت آور پس از افتتاح کانال ورزش و جاری گشتن سیل به دلیل آب بستن به سریال های تلویزیونی باعث شد تا دیگر زندگی در کوهستان علافان به سختی ادامه پیدا کند. همه عوامل ذکرشده سبب شد تا چندی از این موجودات افسردگی بگیرند و با دادن اولین تلفات به فکر نقل مکان بیفتند. اما نمی دانستند به کجا خواهند رفت؟!
طبیعت راه را به آنان نشان داد و توانستند به کمک شبکه های مختلف مخابراتی مسیر خود را پیدا کنند. پس از یک مسافرت طولانی در جزایری به نام اندرویدیاما ساکن شدند. در ابتدا زندگی در این جزایر خیلی راحت نبود, تحقیقات نشان می دهد که این ها در اثر نزدیکی با اینترنت پرسرعت جهش یافتند و توانستند خود را با شرایط جدید وفق دهند. اما پیاماکیان که چیزی جز پیامک دادن بلد نبودند, با خود می گفتند کاش در همان جا می ماندیم و در کانال های تلویزیون روزگار خود را سپری می کردیم. به خاطر همین با تکنولوژی دشمن شدند و هی به گوشی بازان سرکوفت می زنند که چه چیز مسخره ایست این موبایل که به راحتی در جیب جا می شود!.
بزرگترین جزیره که همه را روز به روز به سمت خود می کشاند, تلگرالند بود. به گفته دانشمندان, علت اصلی که گوشی بازان را به این جزیره رساند, محل زندگی آن ها ست که بسیار شبیه به همان کانال های تلویزیون می باشد. به همین دلیل جانورشناسان این لانه ها را کانل تلگرام نام نهاده اند. آن ها در کانال تلگرام کلیپ, آهنگ و عکس های قدیمی می بینند. به خیال خود, فقط به خیال خود مطالعه می کنند و جملاتی از بزرگانی همچون پروفسور حسابی و دکتر الهی قمشه ای برای هم می فرستند و اخیرا هم از کوروش کبیر (!) که معلوم نیست این همه جمله چندین هزار سنگ می طلبد که حکاکیش کنند.
از دیگر اثرات زندگی در کانال های تلگرام بیدار ماندن تا صبح است که این رفتار بیشتر در بچه های آنان دیده می شود. برخی از دانشمندان آن ها را در رده ای جداگانه به نام شب زی قرار داده اند. با ساکن شدن در این ناحیه دیگر خیلی کم تر به خانه های یکدیگر می روند و فقط می تایپند و اینگونه از حال هم باخبرند. و به دلیل اینکه سخنی نمی گویند مثال برنیاید ز کشتگان آواز شده اند. زندگی در این جا مزایایی هم برای آن ها داشته و آن آگاهی از اخبار دنیاست و به این شکل زندگی در تلگرالند ادامه دارد.
این بود داستان مهاجرت.
مطمئنا روزی فراخواهد رسید که آن ها از تلگرام نیز کوچ کنند. به آن امید که این بار به سمت قفسه کتابخانه ها بروند. سوالی که هنوز دانشمندان نتوانستند به آن پاسخ دهند این است که جماعتی با چنین پشتوانه فرهنگی و ادبیات غنی, چرا امروزه چنین با کتاب بیگانه شده اند؟!
