ملی و راه های نرفته اش فیلمی به کارگردانی تهمینه میلانی و با بازی ماهور الوند، میلاد کی مرام، جمشید هاشم پور و افسر اسدی است که در سال ۱۳۹۵ ساخته شده است. داستان فیلم ملی و راه های نرفته اش از این قرار است که ملی (ماهور الوند) دختر جوانی از خانواده ای سنتی؛ عاشق پسری به نام سیامک (میلاد کی مرام) می‌شود و علی رغم مخالفت های خانواده‌ی خود با او ازدواج می‌کند. در همان شب اول ازدواج مشکلات ملی و سیامک آغاز می‌شوند. در ادامه با معرفی، نقد و بررسی فیلم ملی و راه های نرفته اش با نت نوشت همراه باشید.
ملی و راه های نرفته اش ساخته‌ی تهمینه میلانی
در سکانس اول فیلم با صحنه ای مواجه می‌شویم که ملی در صندوق عقب خودرویی قرار دارد و با موبایل خود از شخصی درخواست کمک می‌کند. این به اصطلاح فلش فوروارد که در سبک های هالیوودی نمونه های زیادی از آن را شاهد بوده ایم شاید قصد دارد تا مخاطب خود را بیشتر در فضای فیلم قرار دهد.
بیشتر بخوانید: مروری بر زندگینامه و آثار تهمینه میلانی
در فیلم ملی و راه های نرفته اش به نظر می‌رسد که مخاطب در چند دقیقه‌ی اول فیلم در جریان کامل فضای روایت قرار می‌گیرد و این به معنای خوب بودن و یا بد بودن این اتفاق نیست؛ اما سوال اینجاست که آیا بهتر نبود قبل از اینکه با سرعت زیاد سر اصل مطلب برود، مخاطب را با شخصیت ها، زندگی واقعی آن‌ها و شرایط کلی شان آشنا می‌کرد؟
مخاطب تنها با دیدن پوستر فیلم و سکانس اول شاید بتواند پیش بینی کند که با چه ماجرایی مواجه است. وقتی که به داستان فیلم نگاهی بیندازیم و همچنین اگر آثار قبلی تهمینه میلانی را دیده باشیم، احتمالا با دیدن تنها ۱۰ دقیقه از فیلم ملی و راه های نرفته اش، به فضای “دو زن” می‌رویم و آن فیلم بار دیگر جلوی چشم مان نقش می‌بندد که اگر چنین اتفاقی برای هر مخاطبی از این فیلم بیفتد طبیعی است.
آخرین اثر تهمینه میلانی به شدت بوی آثار دهه‌ی هفتاد و هشتاد او را به مشام مخاطب می‌رساند. تکنیک های کارگردانی، شخصیت پردازی و دیالوگ‌ها نیز می‌تواند ما را به حال و هوای فیلم “دوزن” که البته فیلم تاثیر گذاری در زمان خود بود ببرد.
اما آیا “ملی و راههای نرفته اش” می‌تواند به میزان فیلم های مشابه خود “دوزن” و حتی “قرمز” در دهه ۷۰ تاثیر گذار باشد؟ آیا هنوز واقعیت اجتماعِ طبقه‌ی متوسط ایران مانند همان دوران، از نظر وضعیت جامعه‌ی زنان و رابطه‌ی آن‌ها با اجتماع و همچنین مردان است؟
به راستی دغدغه‌ی “ملی و راههای نرفته اش” چیست؟! آیا مقصود نشان دادن مردان مریض احوال (به لحاظ روانی) است؟ و یا اینکه نقد فیلم متوجه زنان ناتوان است؟ که البته مورد آخر بعید است زیرا وقتی به شخصیت پردازی‌ها در فیلم نگاه می‌کنیم این احتمال کم می‌شود.
ملی، دختر ناتوانی نیست و به نظر می‌رسد که اگر پدر و برادری زورگو و متعصب نداشت سرنوشت دیگری در انتظارش بود. چنانکه او در جایی از فیلم اظهار می‌کند که اگر رفتار متعصب پدر و برادرش نبود او سیامک را انتخاب نمی‌کرد و دچار مشکلات کنونی خود هم نمی‌شد. اما با توجه به شناختن کارگردان فیلم و دغدغه‌ها و نظرات همیشگی اش، امکان ایجاد شدن سوال های بسیاری برای مخاطب فیلم جدید او به وجود می‌آید.
آیا نگاه ملی و راه های نرفته اش یک طرفه به نظر نمی‌رسد؟ آیا اگر می‌خواهیم مسئله‌ی روانی خانوادگی “سیامک” را باز کنیم نباید کمی بیشتر به آن بپردازیم و تنها چند دیالوگ برای طرح این موضوع کافی است؟!
در اینکه سیامک شخصیتی قربانی است شکی نیست اما درباره‌ی سایر مردان فیلم چه اتفاقی افتاده است؟ مردهای ملی و راه های نرفته اش یا زورگو، متعصب و بیمار هستند یا مردانی فاقد هویت انسانی و یا اگر دارای شخصیت مثبتی هستند، ما هرگز او را نمی‌بینیم و فقط با مشاوره‌ها و کمک های نصفه و نیمه‌ی وی به شخصیت اصلی داستان، متوجه‌ی او می‌شویم.
از دیگر نکاتی که می‌شود در اثر اخیر تهمینه میلانی به آن اشاره کرد این است که ما به هیچ وجه و هیچ گاه لحظاتی از زندگی عادی شخصیت های فیلم یعنی زمانی که با یکدیگر درگیر نیستند را نمی‌بینیم و این موضوع ممکن است این سوال را ایجاد کند که آیا مردی که خشن و بیمار است هر روز همسر خود را کتک می‌زند؟
آیا یک زوج در طول یک رابطه علیرغم تمام مشکلاتی که در پیش دارند، نمی‌توانند لحظاتی خوش و شاداب را تجربه کنند؟ شاید چنین سوال هایی سبب می‌شوند که ما دیگر با ملیِ فیلم “ملی و راه های نرفته اش” مانند “فرشته” (نیکی کریمی) در فیلم دوزن همذات پنداری نکنیم. مخاطب شاید فرشته را با مقتضیات زمان داستان (اوایل دهه‌ی ۶۰) باور کند و بپذیرد،
اما ملی دیگر فرشته نیست. ملی دختری است در این دوره و برای این زمان، با خانواده ای که از نظر مالی مشکلی ندارند. او در تهران مدرسه رفته و بزرگ شده است و با توجه به طبقه‌ی اجتماعی او این سادگی اغراق شده و زودباوری او کمی دور از انتظار است.
حال بعد از اشاره به موارد بالا شاید لازم باشد به این نکته بپردازیم که بازیگر نقش ملی (ماهور الوند) توانسته بود در این فیلم نقش خود را به صورتی باورپذیر ایفا کند و این نکته‌ی مثبتی برای بازیگر جوانی چون او به حساب می‌آید. و دیگر نکته‌ی مثبت فیلم شخصیت پردازی مادر سیامک (افسر اسدی) و بازی خوب وی است که توانسته از نکات قوت فیلم ملی و راه های نرفته اش باشد.
