مصطفی مستور نویسنده، پژوهشگر و مترجم متولد ۱۳۴۳ در تهران است که بیشتر او را به واسطه‌‌ی داستان هایش می‌شناسیم. وی دوره کارشناسی خود را در رشته‌‌ی مهندسی عمران گذراند و برای دوره‌‌ی کارشناسی ارشد رشته‌‌ی ادبیات فارسی را برگزید.
اولین داستان مستور سال ۱۳۶۹ در مجله‌‌ی کیان به چاپ رسید و سپس در سال ۱۳۷۷ اولین مجموعه داستان خویش را به نام “عشق روی پیاده رو” که شامل ۱۲ داستان کوتاه بود به چاپ رساند.
مصطفی مستور
آثار داستانی مستور تا امروز عبارتند از: بهترین شکل ممکن (مجموعه داستان)، سه گزارش کوتاه دربارهٔ نوید و نگار، روی ماه خداوند را ببوس (رمان)، تهران در بعد از ظهر (مجموعه داستان)، استخوان خوک و دست‌های جذامی (رمان)، من دانای کل هستم (مجموعه داستان)، رساله‌ای درباره نادر فارابی (رمان)، من گنجشک نیستم (رمان)، حکایت عشقی بی‌قاف بی‌شین بی‌نقطه (مجموعه داستان) و عشق روی پیاده رو.
[su_label type=”important”]بیشتر بخوانید:[/su_label] روی ماه خداوند را ببوس، نوشته‌ی «مصطفی مستور»
مصطفی مستور را شاید بتوان نویسنده‌ای دانست که در آثار او قبل از هر چیز حضور “اندیشه” را می‌بینیم. به عبارتی داستان‌ها و شخصیت‌های مستور سرشار از اندیشه اند.
شخصیت‌های داستان‌های کوتاه و بلند مستور علاوه بر اینکه مانند همه‌‌ی انسان‌ها تاثیر گرفته و رشد کرده در محیط اطراف خود می‌باشند، هر کدام دارای یک فلسفه می‌باشند. اما این فلسفه و اندیشه باعث نمی‌شود که خواننده با اثری سخنران و فلسفه زده مواجه باشد.
داستان‌ها چنان پر قصه و شخصیت پردازی‌ها عمیق است که مخاطب به هیچ عنوان حضور یک نویسنده‌‌ی اندیشمند را در پشت اثر حس نمی‌کند. شاید گاهی مخاطب در مواجه‌های ابتدایی با آثار او گمان کند که با نویسنده‌ای تماما” پست مدرن طرف است اما کمی که بگذرد مخاطب ناخودآگاه جذب نگاه اندیشمند و حتی عامیانه‌‌ی وی می‌شود.
عامیانه در اینجا شاید به معنای همان الگوگیری از کهن الگوهای خیر و شر باشد که مستور در داستان هایش از آنها استفاده می‌کند.
[su_label type=”important”]بیشتر بخوانبد:[/su_label] رساله درباره ی نادر فارابی، نوشته‌ی «مصطفی مستور»
می توان گفت که مصطفی مستور در تمام آثارش اندوهی عمیق وجود دارد که در نهایت از پس این اندوه بزرگ و عمیق روزنه‌‌ی نوری پدید می‌آید. شاید این اندوه موجود در آثار مستور هم به همان نگاه فلسفی و یا حتی مذهبی او برمی‌گردد.
شاید یکی از ویژگی هایی که باعث جذب مخاطب در آثار او می‌شود، زبان آثار وی باشد. زبان آثار او زبانی محاوره و پر از اطناب و تفصیل و ایجاز است. همچنین او در زبان داستان‌هایش به گونه‌ای فضاسازی می‌کند که این فضاسازی‌ها را استفاده از کلمات انگلیسی ، شعری کوتاه و … ایجاد می‌کند.
[su_label type=”important”]بیشتر بخوانید:[/su_label] عشق و چیزهای دیگر نوشته‌ی مصطفی مستور ، اخلاق و عبرت در رمان
دیگر ویژگی قابل توجه، شخصیت پردازی در داستان‌های کوتاه و رمان‌های مستور است. او شخصیت‌ها را مدام در موقعیت‌های مختلف محک می‌زند و به نوعی می‌توان گفت با آنها بازی می‌کند. او در معرفی شخصیت‌های داستان به گونه‌ای مهندسی اطلاعات می‌کند.
اطلاعات از شخصیت‌ها به مخاطب به نحوی داده می‌شود که مخاطب به آنها رجوع می‌کند و درگیر آنها می‌شود و از آنها برای کشف شخصیت بهره میبرد.
[su_label type=”important”]بیشتر بخوانید[/su_label]: مرغابی‌های باغ‌وحش سینما مولن‌روژ؛ داستانی کوتاه نوشته‌ی «مصطفی مستور»
همین شخصیت پردازی و پیچیدگی شخصیت‌ها گویی تنها به شناخت آدم‌های داستان کمک نمی‌کند بلکه این کاوش عمیق آدم‌های داستان حتی منجر به شناخت بیشتر انسان از انسان و جامعه می‌شود.
جدیدترین اثر مصطفی مستور در سال ۱۳۹۵ به نام «بهترین شکل ممکن» به چاپ رسید. این کتاب مجموعه داستانی حاوی شش داستان کوتاه است. داستان‌ها عبارت‌اند از: «شیراز»، «تهران»، «بندر انزلی»، «مشهد»، «اهواز» و «اصفهان». این کتاب که اکنون چاپ چهارم آن در دسترس است، توسط نشر چشمه منتشر شده است.
