فیلم 127 ساعت ساخته دنی بویل
فیلم ۱۲۷ ساعت یا ۱۲۷ Hours داستان مردی به نام آرون رالستون با بازیگری جیمز فرانکو James Franco را روایت می‌کند که به مدت ۱۲۷ ساعت دچار سانحه‌ای دهشتناک می‌گردد و امیدهایش برای زنده ماندن رو به خاموشی می‌روند. ۱۲۷ Hours را دنی بویل Danny Boyle از چهره‌های معتبر این روزهای هالیوود کارگردانی کرده است که پیش از این با اثر میلیونر زاغه نشین، خوش درخشیده بود. در ادامه با تحلیل و بررسی فیلم ۱۲۷ Hours با نت نوشت همراه باشید.
فیلم ۱۲۷ ساعت
بویل در فیلم ۱۲۷ ساعت توانسته به ریشه‌های غریزی انسان نگاهی موشکافانه داشته باشد. تغییرات شخصیتی که بویل، کاراکترش را در آن هدایت می‌کند بسیار گیرا و کوبنده عمل می‌کنند. اینکه آرون رالستون را اینگونه ببینیم که تا آخرین لحظه از تلاش برای بقا نمی‌ایستد، منجر به تجربه بصری بی همتایی خواهد شد که تا مدت‌ها ذهن را مشغول خواهد کرد.
اینکه چگونه امید و نا امیدی مانند لازم و ملزوم مدام بر هم کنش دارند و در اوج یکدیگر، سرو کله شان پیدا می‌شود نیز از عجایبی است که ذهن را وارد نبردی بی پایان خواهد کرد.
انسانی ماجراجو، خود سر، مستقل و بی پروایی که قدم در سرزمینی ناشناخته می‌گذارد، خطراتش را با غرور می‌پذیرد و آن‌ها را به چالش می‌کِشد. اما همیشه لحظاتی که حسِ پیروزی مانند قهرمانِ دو میدانی به خط پایانِ فرضی نزدیک می‌شود، این غرور است که خط پایان را مایل‌ها جابجا می‌کند.
بیشتر بخوانید: فیلم استیو جابز Steve Jobs از دنی بویل؛ تمام زندگی وقف هدف
در تحلیل و بررسی فیلم ۱۲۷ ساعت باید گفت که این فیلم توانست با عملکرد درخشانش نامزد شش جایزه در اسکار ۲۰۱۱ شود. فیلمی که تکنیک‌های فراوان و ریزه کاری‌های سختگیرانه‌اش آن را در ردیف بهترین‌های دنی بویل قرار می‌دهد.
در تحلیل و بررسی فیلم ۱۲۷ ساعت باید گفت که این فیلم توانست با عملکرد درخشانش نامزد شش جایزه در اسکار ۲۰۱۱ شود. فیلمی که تکنیک‌های فراوان و ریزه کاری‌های سختگیرانه‌اش آن را در ردیف بهترین‌های دنی بویل قرار می‌دهد.
اگر می‌خواهید درک کنید که چگونه یک بازیگر به تنهایی تمام بار فیلم را به دوش می‌کشد بدون اینکه در بازی‌اش سِکته‌ای وارد شود، ۱۲۷ Hours یکی از همان فیلم هاست. بازی خارق العاده‌ای که جیمز فرانکو به نمایش می‌گذارد بی شک بهترین نقش آفرینی وی تاکنون است و حتی از استانداردهای شخص فرانکو نیز بالاتر می‌باشد و کاملا مخاطب را با خود همراه می‌کند.
بیشتر بخوانید: فیلم Asako I & II ساخته‌ی رویوسوکی هاماگوچی؛ آفتاب تازه‌رس، رشته‌های ابر را پنبه کرد…
۱۲۷ Hours را دنی بویل Danny Boyle از چهره‌های معتبر این روزهای هالیوود کارگردانی کرده است که پیش از این با اثر میلیونر زاغه نشین، خوش درخشیده بود.
نکته‌ای که این سفر ۵ روزهِ پر ماجرا را به تجربه‌ای خاص بدل می‌کند، تقابل دوتایی هایست که مدام و از ابتدای فیلم روی آنان تأکید می‌کند. تقابل بقا و نیستی، ترس و شجاعت، امید و نا امیدی و اضطراب و آرامش است.
آرون راسلتون که خود داستان واقعی زندگیش از این تجربه به نگارش درآورده است، به خوبی زمان هایی را یادآور می‌شود که در لحظاتی تمام زندگی مانند نگاتیوی پاره شده به عقب بر می‌گردد و در کسری از ثانیه تمام زندگیمان از برابر چشمانمان سُر می‌خورد.
بیشتر بخوانید: فیلم Long Shot ساخته‌ی جاناتان لوین؛ کمدی رمانتیک زنانه
بویل در فیلم ۱۲۷ ساعت توانسته به ریشه‌های غریزی انسان نگاهی موشکافانه داشته باشد. تغییرات شخصیتی که بویل، کاراکترش را در آن هدایت می‌کند بسیار گیرا و کوبنده عمل می‌کنند. اینکه آرون رالستون را اینگونه ببینیم که تا آخرین لحظه از تلاش برای بقا نمی‌ایستد، منجر به تجربه بصری بی همتایی خواهد شد که تا مدت‌ها ذهن را مشغول خواهد کرد.
و در نهایت فیلم ۱۲۷ ساعت اثری است فرای سرگرمی، فیلمی است برای تخیل کردن و اندیشیدن، فیلمی است که خودمان در نقش خودمان باید بازی کنیم. خواه ۱۲۷ ساعتمان باشد خواه صد سال تنهایی مان خواه بی نهایت مردگان زیستنمان.
“این منم. خودم انتخابش کردم. همه چی رو خودم انتخاب کردم. این تخته سنگ در تمام زندگیم منتظر من بوده. در تمام طول عمرش. حتی زمانی که یه تیکه شهاب سنگ آسمانی بود. میلیون‌ها میلیون سال قبل، اون بالا، توی فضا منتظر بود که بیاد اینجا.
دقیقا به همین جا من در تمام زندگیم در حال حرکت به سمت این تخته سنگ بودم. از اون لحظه‌ای که به دنیا اومدم، هر نفسی که کشیدم، هر حرکتی که کردم من رو به این شکاف روی سطح زمین هدایت می‌کرده…”
بیشتر بخوانید: سریال چرنوبیل Chernobyl: هدف ما خوشحالی تمام بشریت است!
