فیلم At Eternity’s Gate جدیدترین ساختهی جولین اشنابل Julian Schnabel با هنرمندی ویلیام دفو Willem Dafoe اسکار آیزاک، روپرت فرند و نیلز آرستراپ به مقطعی از زندگی ونسان ونگوگ، نقاش چیره دست هلندی میپردازد که از پاریس به شهری در جنوب فرانسه به نام آرل نقل مکان میکند و تا مرگش را روایت میکند. At Eternity’s Gate همچنین در جشن سینمایی گلدن گلوب و اسکار نیز نامزد بهترین بازیگر نقش اول مرد شده بود. در ادامه با معرفی و بررسی فیلم At Eternity’s Gate با نت نوشت همراه باشید.
فیلم At Eternity’s Gate ساختهی جولین اشنابل
جولین اشنابل Julian Schnabel در فیلم At Eternity’s Gate بیشتر نگاهی روانکاوانه به ونگوگ داشته و زندگی او را از جنبه روانی بیان کرده است. گونهای که در فیلم روایت میشود، ونگوگ به حادترین نوع بیماری روانی یعنی اسکیزوفرنی مبتلاست. بیماری که چندان راه درمانی برای آن وجود ندارد و مبتلا تا پایان عمر گرفتار آن خواهد بود. از نشانههای اسکیزوفرنی همان طور که در At Eternity’s Gate مشاهده میشود، توهم فرد مبتلاست.
وی فکر میکند که کسی همراه اوست و مدام به او میگوید که چه کاری بکند و چه کاری نکند. این نشانه بارها در فیلم هم توسط خود ونگوگ بیان میشود و هم شواهد رفتاریاش را نیز میبینیم. خشونتهای ناگهانی، بریدن گوش خویش که نشانهای از زندگی ونگوگ است، چند صدایی در ذهن وی که در تصویر به شکل تکرار نامرتب دیالوگهای پیشتر گفته شده خود را نشان میدهد، مواردی از این نشانهها و شواهد بیماری شیزوفرنی هستند.
بیشتر بخوانید: مروری بر زندگی ونسان ونگوگ ؛ شور زندگی به روایتِ یک جوان پست امپرسیونیست
به بیانی دیگر میتوان گفت که در فیلم At Eternity’s Gate اسکیزوفرنی تبدیل به یکی از شخصیتهای داستان میشود که نه تنها خود را در محتوای داستان نشان میدهد، بلکه در فرم اثر نیز تاثیر گذاشته است. به نحوی که بیشتر قابهایی که میبینیم نیم فلو و نیم فوکوس هستند. مرزی بین خیال و واقعیت که خود را در تصویر بدین گونه نشان میدهد.
همچنین دوربین اصراری ندارد که تمام تصاویر را افقی قاب بگیرد. مخاطب شاهد تصاویری هست که عمودی قاب گرفته شده اند. به یاد بیاوریم سکانسی را که ونگوگ در اتاق محقرش در آرل، پوتینهایش را در میآورد و از آنها نقاشی میکند. عموم پلانهای این سکانس به صورت عمودی نمایش داده میشوند. از دیگر نکاتی که در فیلمبرداری فیلم At Eternity’s Gate وجود دارد، نزدیکی دوربین به شخصیت اصلی داستان یعنی ونسان ونگوگ میباشد.
بیشتر بخوانید: نامه های ونسان ونگوگ به برادرش تئو؛ دربارهی کتاب ونگوگ
این نزدیکی تا جایی پیش میرود که مخاطب گاهی روایت را از چشم نقاش میبیند. همچنین این قرابت با دوربین، بر جنبهی نزدیکی به روان و بیماری روانی که بیان میکند، افزوده است. گویی مخاطب آنقدر به ونگوگ نزدیک است که میتواند روان او را بکاود.
و اما نکتهی دیگری که در فیلم At Eternity’s Gate جالب توجه است، رنگهای موجود در فیلم هستند که بسیار به رنگهای استفاده شده در نقاشیهای ونگوگ نزدیک میباشند. همان طور که میدانیم تابلوهای این نقاش بزرگ، سراسر دارای رنگهای سر زنده و قوی میباشند. رنگهایی چون زرد، سبز، آبی و… که همان طور که در فیلم هم بیان میشود رنگهای مورد علاقهی او نیز میباشند.
خانه زرد رنگ، دشتهای سرسبز و آسمان آبی موجود در At Eternity’s Gate ، بسیار یادآور نقاشیهای ونسان ونگوگ میباشند. این همانی پالت رنگی فیلم با پالت نقاشیهای نقاش، تلاشی است برای نزدیکی فضای فیلم به فضای تابلوهای شخصیت اصلی.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم Loving Vincent کاری از دوروتا کوبیلا و هیو ولچمن
همچنین ارتباط قوی نقاش با طبیعت، همان طور که از آثارش مشاهده میشود، بسیار شاعرانه در At Eternity’s Gate به تصویر کشیده شده اند. راز و نیاز عاشقانهاش با خاک و باد و دیگر عناصر طبیعی، توجهاش به جزییات طبیعت مانند ریشههای درختان و… همراه با موسیقیای روان، بر این شاعرانگی افزوده است. اینجاست که ونگوگ با طبیعت یکی میشود و مخاطب نیز بدون دیالوگهایی چند و تنها با رقص تصاویر و نوایشان، چند لحظهای را محرم این خلوت میشود.
همان طور که میدانیم ونگوگ، نقاش زمانهی خویش نبود، بدین معنی که آثارش در زمان حیات خود او مخاطب نداشتند و مورد توجه قرار نمیگرفتند. او در طول زندگیاش تنها توانست یکی از آثار خویش را به فروش برساند. نکتهای که در حین تماشای فیلم At Eternity’s Gate بسیار غم انگیز مینماید این است که پس از حدود ۱۳۰ سال که از مرگ ونسان ونگوگ میگذرد، فیلمی دربارهی زندگی و آثار وی ساخته میشود و مورد توجه قرار میگیرد و فیلمهای بسیار دیگری نیز بیشتر ساخته شده اند و این درحالیست که این هنرمند در زمانه خویش غریبانه میزیست و میکشید.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم If Beale Street Could Talk از بری جنکینز؛ آزادی برابری برادری
