چرا ورزش استقامتی در سالمندان ، سلامت روانی را به همراه دارد!
طبق تحقیقات جدید دانشگاه Jyvaskyla در فنلاند، آموزش ها و ورزش استقامتی می تواند بعضی از جنبه های سلامت روانی در سالمندان را تحت تاثیر قرار دهد. محققان که یافته های خود را در یک ژورنال گزارش کرده اند، پس از مطالعه اثر ۹ ماه تمرین و ورزش استقامتی ، در مورد عملکرد روانی این کار در یک گروه از افراد سالخورده بسیار فعال به نتیجه رسیدند. در ادامه با جزییات جالبی از ورزش استقامتی در سالمندان با نت نوشت همراه باشید.
طبق تحقیقات جدید دانشگاه Jyvaskyla در فنلاند، آموزش ها و ورزش استقامتی می تواند بعضی از جنبه های سلامت روانی در سالمندان را تحت تاثیر قرار دهد. محققان که یافته های خود را در یک ژورنال گزارش کرده اند، پس از مطالعه اثر ۹ ماه تمرین و ورزش استقامتی ، در مورد عملکرد روانی این کار در یک گروه از افراد سالخورده بسیار فعال به نتیجه رسیدند. در ادامه با جزییات جالبی از ورزش استقامتی در سالمندان با نت نوشت همراه باشید.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) می‌گوید افراد مسنی که از لحاظ فیزیکی فعال تر از دیگران زندگی میکنند، میزان بیماری های غیر معمول مانند دیابت نوع ۲، بیماری های قلبی و گردش خون و انواع مختلف سرطان در آن ها پایین تر است. سالمندان فعال از نظر فیزیکی، همچنین سطح بالاتری از تناسب اندام و سلامت بدنی را دارا هستند. به همین منظور، WHO توصیه می کند که افراد سالم ۶۵ ساله و بالاتر، هفته ای حداقل ۱۵۰ دقیقه فعالیت فیزیکی هوازی متوسط، حداقل ۱۰ دقیقه در هربار، داشته باشند. آن ها همچنین باید هر هفته ۲ روز یا بیشتر ار به تمرینات تقویت عضله یا تمرینات مقاومتی و ورزش استقامتی اختصاص دهند که شامل تمرین دادن به عضلات اصلی بدن است.
در مطالعه ای جدید تاثیر ۹ ماه تمرین مقاومتی مکرر، یعنی تمرینات تقویت عضلانی که در آن از وزنه و طناب های استقامتی استفاده می کنند، از نظر روان شناختی نیزدر این گروه سنی تأثیرگذارند.
ورزش استقامتی در سالمندان و سلامت روانی
نویسنده و پژوهشگر دانشکده دندانپزشکی، Tiia Kekalainen توضیح می دهد که اهمیت ورزش استقامتی برای افزایش قدرت عضلانی و عملکرد فیزیکی در افراد مسن شناخته‌شده، اما ارتباط آن با عملکرد روان شناختی کمتر مورد مطالعه قرار گرفته بود.
این تیم، ۱۰۶ نفر از افراد سالم بین ۶۵ تا ۷۵ سال را که میزان فعالیت بدنی هوازی آن ها کمتر از توصیه سازمان WHO بود، انتخاب کردند. هیچ کدام از این افراد قبلا آموزش تمرین تقویت عضلات را فرا نگرفته بودند.
آن ها به طور تصادفی، شرکت کنندگان را در یکی از این چهار گروه اختصاص دادند: سه گروه، با آموزش تمرین استقامتی و یک گروه، بدون تمرین (گروه کنترل).
تمام گروه های آموزشی به مدت ۳ ماه، دوبار در هفته برای تمرین استقامتی آماده شدند و تمرین کردند. پس از دوره آشنایی، ۳ گروه آموزشی برای ۶ ماه دیگر تمرین را ادامه دادند. یکی از این گروه ها هرهفته، گروه دیگر دوبار در هفته و گروه سوم سه بار در هفته این تمرینات را انجام دادند.
شرکت کنندگان در طول ۹ ماهه مطالعه، ۳ بار مورد ارزیابی عملکرد روانشناختی قرار گرفتند: در ابتدا (ماه ۰)، پس از اتمام ۳ ماه آموزش و آشنایی (ماه سوم) و در آخر شش ماه تمرین (پایان ماه نهم).
این افراد همچنین اطلاعاتی در مورد میزان فعالیت فیزیکی هوازی خود ارائه دادند و ارزیابی قدرت فیزیکی آن ها نیز انجام گرفت.
ارزیابی عملکرد روانی، این موارد را شامل می شود: کیفیت زندگی (با استفاده از پرسشنامه WHO)، حس اتحاد و یکپارچگی با استفاده از مقیاس «آنتونومیکس» و علائم افسردگی.
اندازه گیری میزان کیفیت زندگی، بررسی می کند که چگونه افراد موقعیت خود را در زندگی نسبت به انتظارات، اهداف، نگرانی ها و استانداردهای خود در بستر فرهنگ و ارزش های خود درک می کنند. کیفیت زندگی، چهار حوزه را شامل می شود: فیزیکی، روانشناسی، اجتماعی و محیط زیست. به این حوزه ها توجه داشته باشید، به خصوص در حوزه های فیزیکی که ضمن افزایش سن، با کاهش عملکرد رو به رو می شود.
حس اتحاد و یکپارچگی یک مفهوم است که ابتدا توسط جامعه شناس «آرون آنتونوفسکی» در چند دهه پیش پیشنهاد شده بود. بر اساس این تئوری، سلامت به عنوان بیش از یک میزان مشخص بیمار نبودن است. این تئوری پیشنهاد می دهد که سلامت یک موقعیت است در یک طیف که یک طرف آن «سهولت» و طرف دیگر «نادیده گرفتن» است. بر طبق گفته ی آنتونوفسکی، حس یکپارچگی یک «جهت گیری در زندگی» است که نشان دهنده چگونگی دید مردم به داشته های زندگی خود با سه تعریف «معنی دار، قابل کنترل و قابل درک» می باشد. محققان در پژوهشی جدید نشان می دهند که احساس یکپارچگی ممکن است به عنوان یک منبع بهداشتی شناخته شود، زیرا نشان می دهد که چگونه مردم زندگی را درک می کنند و چگونه از توانایی های خود برای مقابله با عوامل استرس زا استفاده میکنند
بهبود در عملکرد و سلامت روانی
نتایج مطالعه نشان داد که در طی ۳ ماه، کیفیت زندگی در گروه های آموزش استقامتی در مقایسه با گروه کنترل (غیر آموزشی) بهبود یافته است. دامنه محیط زیست در پرسشنامه کیفیت زندگی به منظور سنجش میزان رضایتمندی مردم از محیط زندگی، امنیت فیزیکی و سهولت استفاده از آن برای دسترسی به خدمات مختلف مانند فعالیت های اوقات فراغت، خدمات بهداشتی و حمل و نقل عمومی می باشد.
اما به طور کلی در پایان ۳ ماه تمرینات استقامتی، در گروه های آموزشی در مقایسه با گروه شاهد بهبودی کمی وجود داشت. با این حال، این از لحاظ آماری معنی دار نبود. بعد از ۹ ماه تمرینات استقامتی، بهبود معناداری اتفاق افتاد، اما این بهبود تنها در گروهی بود که دوبار در هفته آموزش دیده بودند. این تیم می گوید که شاید حس یکپارچگی طول بکشد تا توسعه یابد و آموزش استقامتی در این حوزه باید بیشتر از ۳ ماه باشد تا بتوان تاثیر آن را مشاهد کرد.
اما به طور کلی نتایج نشان می دهند که توانایی افراد مسن را برای مدیریت محیط و زندگی خود، می توان با آموزش استقامتی بهبود داد. محققان پیشنهاد می کنند که در مطالعات آینده باید بررسی کنند که آیا این تغییرات برای یک دوره طولانی باقی می ماند؟ آن ها همچنین باید در مورد میزان تکرار آموزش در مقابل تداوم آن، مطالعه کنند تا این آموزش بیشترین تأثیر را داشته باشند.
نویسنده: احسان رستمی
