بزودی شما هم بدن خود را با ایمپلنت ها هک خواهید کرد!
در حاشیه شرق لندن، گروهی از افراد معروف به هکرهای بدن، دلایل خود برای افزایش مخاطبان خالکوبی و پیرسینگ را که عمدتا زیر ۳۵ سال هستند ارائه کردند. یکی از اعضای تیم هکر ها می گوید: ایمپلنت یک چیپست در زیر پوست شما با انجام پیرسینگ یا خالکوبی تفاوت چندانی ندارد، جز این که خونریزی کمتری دارد.
برای برخی، این نظریه که انسان میتواند با کمک تکنولوژی تکامل یابد و فراتر از محدودیتهای فیزیکی و ذهنی خود رود، یک بخش حیاتی از پیشرفت جامعه است.
لفت آنونیم، یکی از اعضای این گروه، ۹ ایمپلنت در بدن خود دارد و به شدت بر این باور است که آنچه انجام میدهد به نفع بشریت و نیز کنجکاوی خودش است. اما اقرار میکند که میتواند دردآور باشد. او میگوید: وجود آهن رباها در انگشتان واقعا دردناک است. واقعا، واقعا دردناک.
او اقرار میکند که همهی کاربرد های چیپست ها بسیار مفید نیستند. او همچنین یک چیپست زیر پوست خود دارد که به او اجازه میدهد با تلفن خود کار کند و همچنین درها را باز کند.
لفت آنونیم امیدوار است که نمونه های اولیه ای که تولید شده است بتواند با مورد استفاده قرار گرفتن توسط افراد ماهر و با استعداد، به وسیله بهتری تبدیل شود.
یکی از معضلات هک های داخلی بدن مسائل بهداشتی
همه طرفدار این فناوری نیستند. آندریاس که مدیریت یک شرکت هواپیمایی را بر عهده دارد، در سال ۲۰۱۵ یک ایمپلنت داشت که به او اجازه میداد تا شماره مشتری خود را از بلیطهای خطوط هوایی دانلود کند و با ضربه دست از دروازه های امنیتی عبور گیت فرودگاه عبور کنند. خوشبختانه این تکنولوژی توسط کارکنان امنیتی فرودگاه مورد توجه قرار گرفت و کار کرد.
سختافزاری که چنین چیپست هایی را میخواند برای سطح تخت مانند سطوحی که کارت شناسایی شما را میخواند قابل اجرا و شناسایی است اما چیپست های کار گذاشته شده در دست، اغلب توسط دستگاه ها شناخته نمی شوند و لازم به تماس و برخورد دست با دستگاه است؛ و اگر همه دست خود را بر روی دستگاه های خواننده فشار دهند، بهداشتی نخواهد بود.
تخمین زده میشود که بیش از ۱۰۰۰۰ نفر در سراسر دنیا این ایمپلنت را در بدن خود دارند که ممکن است آن را از راه و رسالت اصلی دور کنند، با این حال این ایمپلنت یک روند رو به رشد را در پیش رو دارد.
چیست ها را چگونه در بدن کار میگذارند؟ این کار شامل آهنربایی که در نوک انگشتان قرار میگیرد، تراشه شناسایی فرکانس رادیویی در دست، و چراغهای LEL که زیر پوست کار گذاشته میشوند را شامل میشود.
چیپست هایی که برای باز کردن در به کار میروند با یک شماره سریال منحصر به فرد که توسط دستگاه ها شناسایی میشوند کار میکنند. یک چیپست میتواند چندین عدد را در خود نگه داری کند تا شما به یک چیپست جداگانه برای کارهایی که میخواهید بر آن دسترسی داشته باشید، نیاز نداشته باشید.
گفسترا برای کاشت چنین ایمپلنتی را خطرناک و دردناک است دلایل خوبی ارائه میکند؛ همه ما کلید، کیف پول و تلفن همراه داریم و از ضرورت داشتن آن ها در زندگی مدرن با خبریم اما همگی از حملشان متنفریم.
یک ایمپلنت ساده انرژی کمتری صرف میکند و ریسک کمتری برای حمل دارد و میتواند جایگزین خوبی برای گوشی تلفن همراه و کیف پول و دسته کلید شود.
اما او پیشبینی میکند که آیندهای که در آن چیپست ها میتوانند بیشتر کارها را انجام دهند مردم بیشتری را جذب این تکنولوژی میکند. اگر کسی بتواند از یک ایمپلنت استفاده کند تا سوار قطار شود، قهوه خریداری کند، کارهای کامپیوتری اش را انجام دهد، وارد خانه شود و ماشین خود را براند باعث آن خواهد شد تا پذیرش این تکنولوژی، اجباری شود.
یکی از کسانی که از این نوع ایمپلنت ها استفاده میکند، مت ایگلز است. او این ایمپلنت را از کودکی در مغز خود دارد تا با بیماری پارکینسون مبارزه کند. برای مت این ایمپلنت لوکس نیست و یک اجبار است.
او در سر خود دو الکترود ۱۵ سانتیمتری دارد که عمیقا به مغز او نفوذ میکنند و دو ضربه بر سر او ایجاد میکنند که او از این ضربه ها به عنوان شاخ زرافه یاد میکند. ایمپلنت به یک مولد پالس در سینهاش متصل میشود که سیگنالهای الکتریکی را به مغز او قطع میکند و به او اجازه میدهد که راه برود.
مت میگوید: آنها وقار مرا به من پس داده اند. زمانی بود که برای خوابیدن در شب تلاش میکردم و یا نمیتوانستم از رختخواب بیرون بروم و به حمام بروم، ناگهان قادر شدم این کارها را انجام دهم و این از لطف این ایمپلنت هاست.
همچنین به او اعتماد به نفس برای دنبال کردن عشق خود در عکاسی را داده است. او یک عکاس فوتبال معتبر در المپیک ۲۰۱۲ بود و شاید مهمتر از همه اینکه او توانسته است ازدواج کند.
این ایمپلنت ها کاربرد دارویی زیادی دارند؛ یکی از این کاربرد ها ایمپلنت حلزونی است که میتواند باعث بهبود شنوایی شود و دیگر کاربرد آن ایمپلنتی قرص شکل است که با خوردن آن آنالیز و بررسی سیستم و اندام های داخلی بدنی را ممکن میشود. این تنها برخی از کاربرد های این فناوری است.
برخی از این هکر ها آماده هستند تا قدم های بیشتری با این سیستم بردارند. زاینر که دکترای بیوشیمی و شیمی مولکولی از دانشگاه شیکاگو دارد، به بازویش ابزار ویرایش ژنی به نام کریسپر تزریق کرده است.
این یک شیرین کاری بود که او از انجامش پشیمان شد اما تلاش او برای ویرایش ژن های خود و تغییر ژنتیکی در سلول های خود برای افزایش قدرت عضلانی، عناوین خبری را به خود اختصاص داد و از لحاظ اخلاقی نبودن این آزمایشات مورد توجه قرار گرفت.
پروفسور جان هریس، از دانشگاه منچستر میگوید: یک زنجیره روابط بین درمان و تقویت وجود دارد و کشیدن خط بین اهداف درمانی و جایی که تقویت آغاز میشود کار دشواریست.
در مورد ویرایش ژنها، ابزارها در دسترس هستند و استفاده از آن ها نسبتا ارزان و آسان است، اما ناخوشایند است که به مردم توصیه کنم تا این ابزار را امتحان کنند.
اعتراضاتی مذهبی هم در این مورد صورت گرفته اس، آن ها این فناوری را میبینند و گمان میکنند که این آخرالزمان است و عملی انسانی نیست. اما آنچه مهم است این است که بدانیم چگونه با این تکنولوژی با دیدگاه دینی برخورد کنیم.