کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس نوشته‌ی یورگن روله
کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس نوشته ی یورگن روله با این که در طی سال های ۱۹۶۰ نوشته شده است، ولی یکی از برترین کتاب ها در زمینه ی تاریخ ادبیات کمونیستی است. در ادامه با معرفی کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس با نت نوشت همراه باشید.
کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس نوشته ی یورگن روله با این که در طی سال های ۱۹۶۰ نوشته شده است، ولی یکی از برترین کتاب ها در زمینه ی تاریخ ادبیات کمونیستی است. در ادامه با معرفی کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس با نت نوشت همراه باشید.
کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس اثر یورگن روله
روله، نویسنده ی کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس که در دوران جوانیش از زمره ی نویسندگان و روشنفکران آلمان شرقی بود، بالاجبار در رژیم غربی پناهنده می شود و دست از آرمان های کمونیستی اش بر می دارد. فی الواقع کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس ، دارای سه بخش است: بخش اول کتاب به ادبیات روس در دوران حکمرانی لنین تا خروشچف اختصاص دارد. در بخش دوم کتاب ادبیات و انقلاب که به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران ارزشمندترین قسمت بخش کتاب یورگن است، رابطه ی میان ادبیات آلمان و کمونیسم مطرح و بررسی شده است. و نهایتن در بخش سوم کتاب ادبیات و انقلاب، نویسنده به تاثیر کمونیسم در آثار آلبر کامو، سارتر، ژید، مالرو، آراگون، همینگوی و اشتاین بک و غیره می پردازد.
بیشتر بخوانید: نیم نگاهی به تاثیر مکتب فرمالیسم روسی در بررسی ادبیات با نگرشی زبان شناسانه
در کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس نویسنده به خوبی توانسته شرایط سخت و تحمل ناپذیری را که داستان نویسان، شاعران و نویسندگان روسیه از انقلاب اکتبر با آن رو به رو بوده اند و دست و پنجه نرم می کردند، به تصویر بکشد. شاعرانی مثل سرگیی یسنین و مایاکوفسکی که در اوایل پیروزی انقلاب بلشویکی همه ی استعداد های هنریشان را در اختیار رژیم انقلابی بلشویکی گذاشتند ولی خشونت های رژیم حاکم و زورگویی ها، برقراری فضای خفقان فکری و تعطیلی بی رحمانه ی آزادی بیان و مطبوعات باعث شد هنرمندان مستعد و واجد ذوق و قریحه کنار گذاشته شوند و عده ای روی کار بیایند که مورد تایید شوروی بودند و تماما خالق فضای بلشویکی و انقلابی بودند و آن دسته از هنرمندان خوش ذوقی ام که به اجبار به کار برای این رژیم تن می دادند، نهایتا دست به خودکشی می زدند.
استالین با همکاری ژدانف در اواسط دهه ی سی میلادی سبک رئالیسم سوسیالیستی را بوجود آوردند تا با فرمول خودشان نویسندگان و ادبای شوروی را تبدیل به ربات های کوچک و ظریف و فرمان بردار دستگاه حکومتی یا به تعبیری شاخه ی ادبی برنامه های پنج ساله ی صنعتی کردن کشور بکنند. یسنین و مایاکوفسکی جزو اولین هنرمندانی بودند که آینده ی شوم و سیاه را در افق سیاسی کشورشان می دیدند و نهایتا راه حل برای آنها کشتن خویش بود.
بیشتر بخوانید: مکتب رمانتیسم , بررسی مؤلفه ها , بیماری رنه : بیماری قرن
نویسندگانی که تن به سیاست های جدید رژیم توتالیتر دادند از امکانات مادی زیادی بهره مند شدند ولی آن دسته از هنرمندانی که دست به مقاومت زدند(ماندلشتایم، الکساندر بلوک، میرهولد و…) به نوعی نیست و نابود شدند. روله در کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس به نویسندگانی اشاره می کند که در زیر چرخهای سنگین سیاست، ادبیات را با دلهره و تـرس زنـده نگه داشتند و خود سوختند.
کسانی همچون گومیلیوف، ماندلشتام و آخماتوا که می توانستند ستارگان درخشانی در دنیای ادبیات باشند اما صدایشان در گلو خفه شد و توسط رژیم استالین وادار به سکوت شدند یا از بین رفتند، به این دلیل ساده که فقط می توانستند میـان مرگ فیزیکی و فرهنگی یکی را انتخاب کنند. رژیم های توتالیتر اکثرا به نقش مهم و تاثیرگذار نویسندگان و هنرمندان آگاهی داشتند و دارند، و تماما در تلاش بی وقفه اند برای به زانو درآوردن این قشر فرهیخته ی جامعه و مجبور کردن این افراد برای رسیدن به اهداف حکومتی.
آنچه که مشهود است، تاریخ ثابت کرده است که هنر و ادبیات خیلی نیرومندتر از هر قدرت توتالیتری و رژیم مستبد است. زورگویی های نظام های دیکتاتوری هیچگاه نتوانسته صدای آزاد نویسندگان و هنرمندان را خفه کند و یا به نوعی جلوی آزاد شدن این صدا را بگیرد. در کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس می خوانیم که نهایتن پس از همه ی تبعید ها، زندانی کردن ها، اعدام ها، سلاخی ها و… معلوم می شود که آزادی اندیشه بدون آزادی سیاسی نه تنها امکان پذیر نیست، حتی تصور کردنی نیست و آزادی اندیشه و بیان فردی از آزادی اجتماعی و سیاسی می آید، در واقع آزادی فردی تمامن مرتبط با آزادی در اجتماع است.
بیشتر بخوانید: فردریش شیلر ، نویسنده ی ایده آلیست و آزادی خواه
نویسنده به خوبی در کتاب ادبیات و انقلاب، نویسندگان روس رابطه ی انقلاب و ادبیات را در سه دوره ی متمایز نشان می دهد. در دوره ی اول پیش از برپایی نظم انقلابی ادبیات در نقش کاتالیزور و محرک است و نقش مهمی در شکل گیری شعارهای انقلابی و سپس تزریق آن ها در لایه های طبقاتی و اجتماعی دارد. در دوره ی دوم، مرحله ی ثبات و نهاد سازی انقلاب مطرح می شود که ادبیات مستقل طرد می شود و بعد کم کم حذف می شود و در دوره ی سوم با تردید نسبت به آموزه های متفاوت از ادبیات مسیری یکسر متفاوت از انقلاب در پیش گرفته می شود.
