فیلم Perfect Strangers ساخته‌ی پائولو جینویز؛ غریبان همیشه تنها

فیلم Perfect Strangers از سینمای ایتالیا (با نام اصلی Perfetti sconosciuti) محصول سال ۲۰۱۶، به کارگردانی پائولو جینویز Paolo Genovese و بازیگرانی چون آنا فوگلیتا در نقش کارلوتا، مارکو جالینی در نقش روکو، جوزپه باتیستون در نقش پپه، آلبا رورواشر در نقش بیانکا، ادواردو لئو و … می‌باشد. نویسندگان این فیلم فیلیپو بولوگنا، پائولو کاستلا و پائولو جینویز هستند. گفتنی است این فیلم جوایزی از جمله بهترین فیلم نامه از جشنواره‌‌های تریبکا و قاهره را از آن خود کرده است. در ادامه با نقد و بررسی فیلم Perfect Strangers با نت نوشت همراه باشید.

بیشتر بخوانید: نقد فیلم Happy End پایان خوش از میشائیل هانکه

فیلم Perfect Strangers

خلاصه‌ی فیلم از این قرار است که ۷ دوست قدیمی ۳ زن و شوهر و یک مرد بعد از مدت‌ها برای شام در خانه‌ی یکی از آن‌ها دور هم جمع می‌ شوند و به ناگهان تصمیم می‌گیرند یک بازی داشته باشند که در چند ساعتی که با هم هستند محتوای هر نوع پیام اعم از ایمیل‌‌ها و تماس‌های‌ شان را با هم در میان بگذارند با صدای بلند آن را بخوانند و تماس‌های تلفنی شان را روی بلندگو بگذارند با این ادعا که هیچ چیز برای پنهان کردن ندارند، غافل از آن که هیچ چیز بعد از این مهمانی مثل قبل از آن نیست و نخواهد شد. جالب اینجاست که در طول مهمانی در بیرون از خانه پدیده‌ی خسوف در حال اتفاق افتادن است.

ژانر این فیلم Perfect Strangers درام است و محیط فیلم خانوادگی است و روابط بین زوجین و دوستان را نشان می‌دهد. حرف‌های مگویی که غالباَ پنهان کردن شان بهتربن راه است. فیلم این ضرب المثل فرنگی را به ذهن متبادر می‌کند که بی خبری بهترین خبر است.

فیلم Perfect Strangers که به فارسی می‌توان آن را غریبه‌های تمام عیار ترجمه کرد از آن دسته فیلم هایی است که بیننده را به چالش می‌کشاند و او را به فکر کردن وادار می‌کند به شکلی که بعد از پایان فیلم همچنان ذهن مخاطب درگیر آن خواهد بود.

غریبه‌های تام و تمام رازهای خانوادگی را افشا می‌کند، همه را مقصر نشان می‌دهد ولی سه زوج مقصرتر و آن مرد تک نفره حسابش از بقیه پاک تر است. بازیگران فیلم از شروع تا پایان آن در یک محیط تک لوکیشنی بازی می‌کنند اما فیلمنامه‌ی جذاب و بازی آن‌ها فیلم را تک بعدی و تکراری نمی‌کند.

بیشتر بخوانید: تحلیل فیلم Annihilation نابودی ساخته‌ی الکس گارلند

بیشتر بخوانید: نقد فیلم Suburbicon سابربیکان ساخته‌ی جورج کلونی ، آرمان شهری محتوم

عنوان فیلم Perfect Strangers عنوان با مسمایی است. زن و مردهایی که به واسطه‌ی پیوند زناشویی و فرزندان شان باید چیزی را از هم پنهان نکنند به غریبه ترین غریبه‌ها بدل می‌شوند و مخاطب را به این فکر وا می‌دارند که آیا هر زن و مردی لااقل یک بار در زندگی مشترک شان قلب شان را در گروی دیگری گذاشتند یا خیر.

آیا عشق افلاطونی به معنای دیدن تام و تمام معشوق وجود دارد یا همچون خیلی چیزهای دیگر افسانه‌ای بیش نیست. در ادامه به نظر منتقدان درباره‌‌ی این فیلم می‌پردازیم:

نظر منتقدان بزرگ سینما درباره‌ی نقد فیلم Perfect Strangers این چنین است:

پل بیرنس:

“خیلی راحت است که فیلم بدی از روی این فیلم‌نامه از کار درآورد – لحظات شرم‌آور فیلم در یک چرخش مکانیکی یکی پس از دیگری رو شوند؛ اما این فیلم نتیجه‌ی تلاش کارگردان فیلم، Paolo Genovese، بر روی شخصیت‌پردازی‌‌ها است. کاسیمو نمونه‌‌ی یک مرد ایتالیایی است – ترکیبی از مخ زنی، لاف‌زنی و بچه‌ ننه بودن. رکو یک مرد معقول و شوخ‌ طبع است،
به معنای واقعی قابل‌احترام. یک دوگانگی در شخصیت‌‌های فیلم وجود دارد. آن‌‌ها شاید انسان‌‌های آسیب‌ پذیری باشند و همچنین دارای ایراداتی؛ اما آن‌‌ها دارند سعی خود را می‌ کنند. هیچ‌یک ذاتاً بد نیستند.”

بیشتر بخوانید: نقد فیلم Allied ساخته رابرت زمکیس

فیلیپ کلارک:

“فیلم بر روی تماشاگران بالغی که با هم فیلم را تماشا کردیم به‌ شدت تأثیرگذار بود. تماشاگرانی که در لحظاتی از فیلم نفسشان بند می‌ آمد، می‌ خندیدند و در تمام لحظات غیر منتظره فیلم، اووووه و یا اااااه می‌ گفتند. این [فیلم] یک [فیلم] نود و شش دقیقه‌‌ای دوست‌ داشتنی است که قرار نیست زندگی شما را تغییر دهد، فقط در این حد که دوست دارد بعد از خروج از سینما گوشی موبایل خود را به وسط ترافیک پرتاب کنید.”

بیشتر بخوانید: نقد فیلم Shutter Island اثر مارتین اسکورسیزی، بلندتر از فانوس دریائی، تنهاتر از رشته‌های نرم برف

جی ویزبرگ:

“بازیگران با استعداد فیلم هر یک حداکثر استفاده را از نقش خود کرده‌ اند و شخصیتی را که به آن‌‌ها نسبت داده‌ شده [به‌ خوبی] بازی می‌ کنند. Genovese [کارگردان] با حرکت در اتاق و آپارتمان از حس ترس از فضای تنگ خود را رها می‌ کند.”

پایان فیلم Perfect Strangers تا حدی برای مخاطب گنگ و نامفهوم است به این معنی که او نمی‌داند همه‌ی داستان خیال بوده یا نه. مخاطب بر سر دو راهی انتخاب میان این یا آن می‌ماند و قادر به تصمیم گیری مطلق نیست. این شاید یکی از نقطه‌ی ضعف و در عین حال نقطه‌ی قوت فیلم است. خلاصه تماشای این فیلم را برای بیشتر دانستن درباره‌ی روابط زناشویی از دست ندهید.

بیشتر بخوانید: نقد فیلم Darkest Hour ساخته‌ی جو رایت