موسیقی راک چیست ؟ هرآنچه که باید راجع به موسیقی راک بدانید! سنگینی صدا

سال های میانی دهه‌ی ۱۹۵۰، گونه ای جدید از موسیقی مردم پسند، بوجود آمد که ابتدا راک اند رول و سپس به اختصار موسیقی راک Rock music نام گرفت. اگرچه در موسیقی راک سبک هایی متنوع را می‌بینیم ولی از سویی این سبک به موسیقی آوازی گرایش دارد که ضرب های خشن و پیش برنده دارد و در آن بیشتر همراهی گیتار الکتریکی و صداهایی به شدت تقویت شده جلوه ای برجسته دارد. در ادامه با مروری بر موسیقی راک و پاسخ به این سوال که موسیقی راک چیست با نت نوشت همراه باشید.

موسیقی راک چیست ؟

راک اولیه به طور دقیق از سبک ریتم و بلوز R&B، که نوعی موسیقی رقص سیاهان آمریکایی آمیخته با بلوز بود، و همین طور سبک جاز و سرودهای انجیلی سیاهان نشات گرفت.
موسیقی راک در واقع برگرفته از موسیقی بومی و موسیقی سرزمین های غرب آمریکاست، موسیقی با رنگ و بوی عامیانه و مبتنی بر ساز گیتار که ریشه در فرهنگ روستائیان سفیدپوست آمریکایی دارد. موسیقی راک طی یک دهه از سبکی ساده و رقص محور، به گونه ای از موسیقی تبدیل شد که از نظر رنگ آمیزی، مضمون شعرها و تکنیک های صوتی الکترونیک بسیار متنوع بود.

بیشتر بخوانید: زندگینامه هانس زیمر و آثار این آهنگساز آلمانی، خیال پرداز، افسونگر، کاردان، مصمم

در آخرین سال های دهه ۱۹۴۰، سبک ریتم و بلوز بین سیاهان آمریکایی به سبکی فراگیر تبدیل شد. در واقع موسیقی ریتم بلوز در سال های دهه ۱۹۵۰ به دلیل ضربآهنگ قوی و به کارگیری ساکسوفون و گیتار الکتریکی در آن، با سبک بلوز تفاوت داشت. موسیقی گروه هایی پیرو سبک سرودهای انجیلی سیاهان مثل drifters و نیز صداهای اوج گیرنده فالستو، در موسیقی گروه platters بخش مهمی از سبک ریتم و بلوز را شکل می‌دادند.
گروه bill Haley and his comets که از قدیمی ترین گروه های مهم در موسیقی راک اند رول بود، گروهی که قطعه rock around the clock آن به اولین قطعه‌ی بسیار تاثیرگذار در این سبک تبدیل شد. البته ناگفته نماند که فیلم جنگل تخته سیاه، سهمی به سزایی در شهرت این قطعه داشت. در نظر بسیاری از مردم آن دوره، این سبک تازه، به سبب شدت صدا، ضرب کوبنده و مضامین جنسی طغیان می‌کرد. جلوه طغیان دوران جوانی اما توسط اولیس پریسلی، که سلطان راک اند رول بود، نمایان شد.

در دهه ۱۹۶۰ اما، موسیقی سیاهان بیشتر سول نامیده می‌شد، اصطلاحی که در واقع بر حالت های پر احساس، منشا مذهبی و ارتباط این سبک با سیاهان تاکید داشت. از هنرمندان سبک سول می‌توان به جیمز براون، ری چارلز، و آرثا فرانکلین اشاره کرد.
گونه ای دیگر از موسیقی سول که ترکیبی است از ریتم و بلوز و موسیقی مردم پسند، موتاون نام دارد که در اصل از نام یک کمپانی ضبط صفحه در دیترویت، گرفته شده است. موتاون، عنوان ترکیبی از ریتم های آواز مذهبی سیاهان، هارمونی های مدرن، ملودی های ملایم و شعرهای درخشان  آوازی توصیف شده است. گروه Diana Ross and supreme و استیوی واندر که اولین قطعه‌ی بسیار محبوب او در ۱۹۶۳، هنگامی که فقط سیزده سال داشت به اجرا درآمد، از ستارگان موتاون هستند.

در سال ۱۹۶۴ اما با سفر بیتل ها به آمریکا، دفتر تازه ای در تاریخ موسیقی راک گشوده شد. گروه بیتل ها The Beatles و rolling stones بر عرصه‌ی موسیقی مردم پسند آمریکا تاثیر گذاشتند. موسیقیدانان راک در سال های میانی و پایانی دهه ۱۹۶۰ با تاثیرپذیری از آن ها، در قلمرو وسیع تری از منابع به کنکاش صداها و ایده های موسیقیایی پرداختند. این موسقیدانان به تجربه‌ی جلوه های الکترونیک، سازهای کلاسیک و غیرغربی ،گام ها، توالی های اکوردی و ریتم های نامتعارف دست زدند.

پیشنهاد شنیدنی: Hello از Evanescence ، مرثیه ای برای رویدادی انکار ناپذیر، برای خواهر

در دهه ۱۹۶۰ موسیقی راک همچنین عناصر موسیقی عامیانه را جذب می‌کرد و شعر آوازهای آن اغلب مرتبط با موضوع های روز مثل جنگ و نابرابری های نژادی بود. محرک این تحول، در واقع موفقیت باب دیلن، آوازنویس و وُکال بود.

در سال های پایانی دهه ۱۹۶۰، موسیقی مردم پسند تنوعی چشمگیر داشت. اصطلاح های زیادی که در این دوران سر بر آوردند، نشان از بازتاب تنوع سبک های موسیقی راک در این سال ها بودند: راک عامیانه folk rock، راک جاز jazz rick، راک کلاسیک classic rock، راک توهمی psychedelic rock، راک اسیدی  acid rick.

می رسیم به سال های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۱ که موسیقی راک لطمه های زیادی خورد. گروه بیتل ها رسمن منحل شدنش را اعلام کرد و سه نفر از پیشگامان موسیقی راک به طرزی ناباورانه درگذشتند، جیمی هندریکس و جنیس جاپلین و جیم موریسون. با این همه، موسیقی راک در دهه ۱۹۷۰ همچنان محبوب ماند. این دهه شاهد تداوم بسیاری از سبک های دهه ۱۹۶۰، احیای راک اند رول قدیمی و ظهور گونه ای نو از موسیقی رقص به نام دیسکو بود. اجرا کنندگان کهنه کار مثل باب دیلن و استیوی واندر و رولینگ استونز، همچنان به فعالیت ادامه دادند ولی ستاره هایی تازه نیز در این عرصه ظهور کردند، مثل لیندا رانستات، بیلی جول، بروس اسپرینگستین و دانا سامر. اوایل دهه ۱۹۷۰،  مدتی نسبت به راک اند رول دهه ۱۹۵۰، مجذوبیت نوستالوژیک بوجود آمد و کمپانی های ضبط، آلبوم های زیادی از قطعه های محبوب قدیمی را در مجموعه هایی تازه، عرضه کردند.

پیشنهاد شنیدنی: Childhood Dream از Anathema یادگاری از کودکی با آناتما

در اوایل ۱۹۷۰، اما ترکیب دیگری از موسیقی بومی و راک به نام موسیقی راک محلی، شهرت یافت و موسیقی محلی نیز به جریان اصلی موسیقی پیوست و اجرا کنندگان مطرح آن در سراسر آمریکا، شناخته شدند. برخی از گروه های راک اما، مثل Emerson ،lake و Palmer به اجرای راک کلاسیک پرداختند که متشکل از تنظیم آثاری همچون تابلوهای یک نمایشگاه، اثر مودست موسورگسکی، به سبک و سیاق راک بود.

سرانجام در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ بود که جاز راک با اجرای گروه هایی مثل Chicago ،crusaders و weather report بیش از پیش در میان شنوندگان خواستار یافت.
در سال های اول دهه ۱۹۸۰ گروه هایی بریتانیایی و مرتبط با موج نو مثل police ،culture club و eurhythmics، در میان مخاطبان آمریکایی محبوبیت داشتند. این دومین تسلط و برتری بریتانیایی با نخستین نسخه آن که در اوایل ۱۹۶۹ توسط بیتل ها تحقق یافت، در خور مقایسه بود. اگرچه گروه های بریتانیایی سبک های گوناگونی داشتند، ولی همگی از تکنیک های الکترونیک، سینتی سایرز و کامپیوتر استفاده می‌کردند و اجرا کنندگان آن اغلب ظاهری نامانوس و عجیب غریب داشتند.

دهه‌ی ۱۹۸۰ اما ناظر تمایل دوباره‌ی نوجوانان به هوی متال بود، گونه ای از موسیقی راک ابتدایی که طبل های کوبنده، باس بسیار قوی و گیتارهای الکتریکی که با نهایت قدرت نواخته می‌شد در آن وجود داشت. شعرها و آوازهای هوی متال با اشاره های بی بند و باری و تکیه بر مضامین جنسی و خشونت آمیز توجه نوجوانان را جلب کرد. گروه های متالیکا metallica ،quiet riot ،iron maiden  و guns n roses از محبوب ترین های این سبک هستند.

پیشنهاد شنیدنی: exit music از radiohead ، شانسی دوباره برای فرار رومئو و ژولیت

بیشتر بخوانید: نقد قطعه ماه پیشونی از هوروش بند؛ موسیقی به مثابه‌ی عامل ابتذال

در موسیقی راک رنگ صدای گیتار الکتریکی، با نوای سازهای زبانه دار بادی برنجی در گروه بزرگ موسیقی مردم پسند پیشین بسیار تفاوت دارد. نوای موسیقی راک به شدت نیرومند است و در آن گیتار برای بوجود آوردن گستره ای متنوع از رنگ های صوتی ماهرانه به کار گرفته می‌شود. یک گروه راک در موسیقی راک در کنار آوازخوان ها شامل دو گیتار الکتریکی، باس الکتریکی، ساز کوبه ای و سازهای شستی دار مثل پیانو، پیانوی الکتریکی و سینتی سایرز است. برخی از گروه ها نیز در بردارنده یک یا چند ترومپت، ترومبون یا ساکسوفون هستند.
از دهه ۱۹۶۰ به این ور، گستره‌ی کاملی از سازها که لزومن مناسبتی با موسیقی مردم پسند ندارند، به گروه سازهای اصلی راک اضافه شدند و از این زمان به بعد، در ضبط آثار راک استفاده از صداهایی بس گوناگون مانند سیگنال های الکترونیک، همهمه جمعیت و نوای ارکستر، سمفونیک آغاز شد.

آواز خواندن در راک تا حد زیادی برگرفته از موسیقی سیاهان، موسیقی عامیانه، محلی و موسیقی سرزمین های غرب آمریکاست. اگرچه سبک های آوازخوان در راک متنوع است ولی همه‌ی آن ها با سبک زمزمه واری که آوازخوانان، قدیمی پاپ ترویج دهنده اش بودند متفاوت دارد.
وکال راک، فریاد می‌کشد، جیغ می‌زند، شیون می‌کند می‌غرد و صداهایی تیز و برآمده از حلق مانند فالستو، را به کار می‌برو و حتی روشی آوازی که توسط آوازخواندن مرد برای ادای صداهایی ریزتر از وسعت طبیعی صدایشان به کار می‌رود، به کار می‌گیرد. هجاهای بی معنی، و واژه های کوتاه و تکراری نیز در آواز راک نمودی برجسته دارند.

ریتم موسیقی راک، مبتنی بر ضرب هایی بسیار قوی با وزن چهارتایی است که در آن تکیه بر ضرب های دوم و چهارم میزان است. هیجان ریتمیک به دلیل تقسیم هر ضرب، به ۲ نت مساوی اوج می‌گیرد. این تقسیم ، ۸ نت چالاک تر پدید می‌آورد که در قالب ۴ ضرب، قرار گرفته اند.
موسیقی راک در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ اغلب آمیزه ای از ریتم های پیچیده با چنین  الگویی بود، ولی در سال های پایانی دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ با الهام پذیری اجرا کنندگان از پلی ریتم های موسیقی آفریقایی برخی از آثار راک ریتمی پیچیده تر یافتند.