فیلم Spartan اسپارتان ساخته‌ی دیوید ممت

فیلم Spartan اسپارتی یا اسپارتان روایت مامور مخفی و کهنه کار و با جسارتی است که ماموریتی به او محول می‌شود تا دختر یک مقام بلند مرتبه‌‌ی دولتی را که چند وقتی است به طور مرموز و ناگهانی، گم شده است، پیدا کند و عاملین این اتفاق را دستگیر کند و تحویل دهد، اما در نهایت این جست و جو و پیگیری‌ها تبعات منفی برای این مامور مخفی به بار می‌آورد. در ادامه با معرفی فیلم Spartan با نت نوشت همراه باشید.

فیلم Spartan ساخته‌ی دیوید ممت

پر واضح است که فیلم Spartan بدون تیتراژ هم، یک فیلم ممتی است زیرا هیچ کسی نمی‌تواند به روش David Mamet دیالوگ بنویسد و مخاطب را تا آخرین نماها سراپا مجذوب نگه دارد. فقط کافی است تنها چند دقیقه‌‌ی اول فیلم را ببینیم تا این مسئله را عمیق درک کنیم.

[su_label type=”important”]بیشتر بخوانید:[/su_label] دیوید ممت: مروری بر آثار و زندگی نویسنده؛ نوشته‌هایم سیاسی نیست!

کاملا مشخص است، David Mamet نام این تریلر سیاسی خود را از یک پروتاگونیست در ادبیات یونان باستان گرفته است، و در واقع این نام تشریح و توصیف مناسب و به جایی است برای این فیلم که شامل نوع قصه گویی، قهرمان پروری، طرح داستانی، کشمکش‌ها و… . این نام را می‌توان با استفاده از فرهنگ لغت وبستر؛ پرطاقت، شجاع، با اراده یا منظم نیز تعبیر کرد.

دیود ممت که در فیلم Spartan یک خط داستانی معمولی را در قالبی فراتر از قالب متداول خود مطرح می‌کند، می‌کوشد تا تریلری در مقیاس جهانی بسازد با همه‌‌ی ابزارهای مورد نیاز این گونه تریلرهای اکشن و سیاسی.

استفاده از اداره‌‌ی بازرسی اف بی‌ای و سازمان سی آی ای(سیا)، کاخ سفید، تروریسم و آدم ربایی‌ها خاورمیانه‌ای و ماموران مخفی که هرکدام به تنهایی می‌توانند بن مایه‌‌ی یک فیلم یا کتاب پرفروش باشند، همگی در فیلم Spartan به کار گرفته شده اند و بستر مناسبی به نظر می‌رسند برای به تصویر درآوردن ایده‌های منحصر به فرد کارگردان که در بیشتر فیلم نامه‌ها و فیلم هایش رگه هایی از آن‌ها به چشم می‌خورد.

همان پارانویای رخوت آور مردانه‌ای که ذهن را اسیر و بیمار می‌سازد و فریبکاری، عهد شکنی و ریاکاری بوجود می‌آورد که در حقیقت خط داستانی اصلی فیلم است در اسپارتی ملموس است.

[su_label type=”important”]بیشتر بخوانید:[/su_label] تحلیل نمایشنامه اسب کوچک سیاه اثر دیوید ممت

در فیلم Spartan چیزی که بسیار جلب توجه می‌کند این است که شخصیت‌های فیلم به تدریج خود را معرفی می‌کنند و این چیزی است که در این گونه تریلر‌ها معمولا در بدو ورود اتفاق می‌افتد، دیالوگ‌های ساده‌ای مثل برای چه کسی کار می‌کنی؟ چند وقت کار می‌کنی؟ برای شناختن یکدیگر و در نهایت معرفی استفاده می‌شوند.

اما کاراکترهای اسپارتی بدین شکل نیستند و به نظر می‌رسد که به خوبی یک دیگر را می‌شناسند و حتی عجله‌ای برای روشن کردن ذهن بیننده ندارند.

شاید به همین دلیل است که خط داستانی نیز به آرامی و غیر عجولانه پیش می‌رود و همه چیز آرام آرام برملا می‌شود.

درست مانند آن که تصویر خود را در آینه‌ای تار و پود گرفته ببینید که به تدریج با پاک کردنش، روشن می‌شود تا جایی که می‌توانی به خوبی ببینی، کسی که رو به رویت ایستاده است، خود تو هستی.

[su_label type=”important”]بیشتر بخوانید:[/su_label] نمایشنامه بوفالوی آمریکایی نوشته‌ی دیوید ممت

ممت چه در صحنه‌‌ی تئاتر و چه در سینما همواره می‌خواهد پیامی را به مخاطب انتقال دهد، پیامی که در باورهای شخصی‌اش ریشه دارد.

ممت را بیشتر از نمایشنامه‌‌ی گلن گری گلن راس به یاد می‌آوریم که ماجرای چند تن از دلالان معاملات ملکی است که برای سود بیشتر، سعی در فریب یکدیگر دارند. هرکسی با نگاه عمیق در مضمون فیلم Spartan به پیام ممت و سرزنش‌های پیچیده و پنهانی او که نثار سرمایه داری و دغل بازی‌های نشات گرفته از آن می‌کند، پی می‌برد.

این بار ممت این پیغام را به شکلی دیگر به مقصد می‌رساند و در قالب شخصیت مردانی پرخاشگر و تهاجمی با وسواس‌های بیمارگونه جای داده است. مردانی که می‌خواهند فکر کنند که همیشه حق با آن‌ها است.

آدم‌های خبیث و رذل فیلم آنقدر محکم سر جای خود نشسته اند که به نظر می‌رسد پند دادن و یا آگاهی دادن برایشان بی فایده است و این جا قهرمانان هستند که می‌کوشند مشکلات این جامعه به ظاهر اخلاق گرا و همه چی تمام را حل کنند.

[su_label type=”important”]بیشتر بخوانید:[/su_label] نمایشنامه اولئانا نوشته‌ی دیوید ممت، همان جایی که ترجیح می‌دهم آنجا باشم

خط داستانی فیلم Spartan بر اساس یک آدم ربایی شکل گرفته که دستمایه‌‌ی بسیاری از فیلم‌های ممت بوده است اما این خط داستانی به تدریج حس و حال دیگری پیدا می‌کند.

ممت با قهرمانان دست یافتنی، عشق‌های پر تب و تاب، طعنه‌های تمسخر آمیز، مسیرهای انحرافی و کسل کننده و نیز یک باره به اوج رسیدن داستان، چندان میانه‌‌ی خوبی ندارد و در صورتی که این عناصر در فیلم هایش قرار بگیرد بی شک درباره‌‌ی آن‌ها منفی بافی خواهد کرد.

او به راحتی از همان ابتدای کار از دزدیده شدن دختری از یک خانواده‌‌ی مهم سیاسی سخن می‌گوید و خیلی زود متوجه می‌شویم که باید در سرتاسر فیلم به دنبال او بگردیم اما چیزی که بیننده را همچنان منتظر نگه می‌دارد سوال هایی است که پی در پی مطرح می‌شوند: این دختر کجاست؟ زنده است؟ پدر او چه کسی است؟ و…

ممت فیلم‌اش را با بازیگرانی پر کرده است که به خوبی می‌دانند در چه فضایی قرار گرفته اند و مشغول چه کاری هستند و مهم تر از همه با شیوه‌‌ی مورد پسند او در ادای دیالوگ‌ها کاملا آشنایی دارند (mamet speak).

وال کیلمر با آن چهره‌‌ی معصوم و نگاه سرد و بی روحش به خوبی توانسته نقش خود را به عنوان قهرمان اصلی داستان ممت ایفا کند.

او نقش مامور وظیفه شناس و از جان گذشته‌ای را دارد که می‌تواند از باورهای قدیمی‌اش در مورد خود دست بکشد تا مانع از نابودی خوبی و معصومیت به دست شر شود.

فیلم Spartan پر است از پیچ و خم، هیجان، کشمکش، شوک‌های پی در پی و موقعیت‌های خاص دراماتیک. این ریتم بالا رونده و هیجانی تا آخرین نماها حفظ می‌شود و مخاطب تا آخرین تصویر, چشم از فیلم بر نمی‌دارد.