Toy Story یا داستان اسباب بازی نام انیمیشن بلند، ساخته کمپانی پیکسار است. انیمیشنی که در قالب سه بعدی و در سال ۱۹۹۵ به پرده سینماها راه یافت. نویسندگی و کارگردانی قسمت اول این سه گانه بر عهده جان لستر John Lasseter بود. در ادامه با تحلیل و بررسی انیمیشن داستان اسباب بازی با نت نوشت همراه باشید.
داستان اسباب بازی
Toy Story را می‌توان انیمیشنی دانست که شروع همه چیز بود. شروع فیلم‌های بلند سه بعدی که مخاطب جدی داشتند. آغازی که انیمیشن را به عنوان بهترین‌های هر سال در مراسم اسکار، تبدیل به جایگاهی تثبیت شده کرد. همه چیز با پیکسار آغاز شد. کمپانی که استیو جابز پس از خروجش از اپل آن را پایه گذاری کرد و ۱۰ سال طول کشید تا پدیده‌ای به نام Toy Story را معرفی کند. پدیده‌ای که در سه رشته نامزد دریافت جایزه اسکار شد و جان لستر اسکار دستاورد مخصوص به عنوان جایزه ویژه آن سال را دریافت کرد.
بیشتر بخوانید: تحلیل انیمیشن زوتوپیا Zootopia؛ اتوپیای حیوانات به مثابه اتوپیای انسان‌ها
Toy Story روایت گر داستان مجموعه اسباب بازی هایی است که متعلق به کودکی به نام “اندی” است. اسباب بازی هایی که هنگام حضور نداشتن اندی جان می‌گیرند و جامعه‌‌ی کوچکی در همان اتاق برای خود تشکیل می‌دهند. همه چی آرام است و رهبری اسباب بازی‌ها به عهده عروسکی گاو چران به نام “وودی” است که صداپیشگی‌اش بر عهده تام هنکس است.
چرا که “وودی” عروسک محبوب اندی است و او را دوست می‌دارد. همه چیز طبق روال معمول عروسکان به پیش است، تا تولد اندی که او عروسکی به نام “باز لاتیر” را هدیه می‌گیرد. هدیه‌ای که بلافاصله به اسباب بازی محبوب اندی بدل می‌گردد. به ثانیه‌ای وودی محبوبیت قبلی خود را از دست می‌دهد و این آغاز ماجراجویی‌های قسمت اول “داستان اسباب بازی” است.
[su_label type=”important”]بیشتر بخوانید:[/su_label] سفید برفی و هفت کوتوله Snow White and the Seven Dwarfs؛ جادو و مکانیزم تصعید در قصه‌های پریان
خصلتی که انیمیشن‌های پیکسار را همیشه یک سروگردن بالاتر از دیگر کمپانی‌های رقیب قرار داده است، نوع نگاه این کمپانی به مقوله انیمیشن است. پیکسار انیمیشن هایش را تنها مختص کودکان نمی‌سازد. سازوکاری که برای ساخته هایش در نظر می‌گیرد عموما پوسته‌ای ظاهری دارد که کودکان را جذب کند.
سپس در لایه‌های پسین اثَرَش سرشار از نوستالژی و مفاهیم اخلاقی و گاها فلسفی است. راهی که پیکسار با داستان اسباب بازی آغاز کرد و نمونه‌های تکمیل شده‌اش با وقار و عمق بیشتری در انیمیشن‌های “بالا“، “وال-ی“، “درونِ بیرون” نمود بصری پیدا کرد. عمقی که از درون آن قسمت سوم Toy Story متولد شد. قسمتی که یکی از بهترین تجربه‌های انیمیشن در تاریخ سینما است.
بیشتر بخوانید: تحلیل انیمیشن Inside out درونِ بیرون
فیلم Toy Story از لحاظِ روایت داستان و شخصیت پردازی کاراکترهایش هوشمند عمل می‌کند. داستانِ منسجمی که داستان اسباب بازی به پیش میبرد دارای گره‌های متعددی است که فهم آن برای کودکان آسان و دیدنش برای بزرگسالان لذت بخش است.
شخصیت پردازی که “جان لستر” از اسباب بازی‌ها ارائه می‌دهد، حقیقتا به یاد ماندنی است. شخصیت هایی که باور پذیر اند و ما را با خود همراه می‌کنند. شخصیت “وودی” بی‌شک گل سر سبد این مجموعه است. کاراکتری که با گذشت ۲۲ سال از اکران قسمت اول، هیچگاه به فراموشی سپرده نشده است.
شخصیت پردازی قوی و روحی که “تام هنکس” به وودی منتقل می‌کند، لحظه به لحظه شوقمان را برای قسمت چهارم این مجموعه که قرار است تابستان ۱۳۹۸ اکران شود را افزایش می‌دهد. همچنین شخصیت “باز لایتیر” که “تیم آلن” صداپیشگی‌اش را بر عهده دارد نیز از دیگر کاراکتر هایی است که وودی را تکمیل می‌کند و ترکیبی به یاد ماندنی را به نمایش می‌گذارد.
بیشتر بخوانید: تحلیل انیمیشن WALL-E کاری از اندرو استنتون
انیمیشن داستان اسباب بازی شروع یک مسیر زندگی است. مسیری که دنیای کودکان را نشان می‌دهد. دنیایی وابسته به خیالات، پاکی و دوست‌های خیالی. دوستانی که نبودشان بزرگترین غم‌ها را بر قلبمان وارد می‌کنند. غمی که ساعتی بعد جای خود را به خوشحالی می‌دهد. همان اندازه دلسوزانه و همان اندازه متغیر.
دنیایی که Toy Story برای ما تصویرسازی می‌کند پر از درس است. از حسودی هایی که دوستی‌ها را قوی تر می‌کند تا قلب هایی که برای عزیزان می‌تپد. فداکاری هایی که آموزش می‌دهد. اتحادی که یا آور می‌شود. همه و همه درس است. نکته‌ایی که کودکان و بزرگسالان به راحتی قبولش می‌کنند. راه هایی که بر ناخودآگاه تاثیر می‌گذارد.
در نهایت؛ Toy Story دنیایی را تخیل می‌کند که موازی دنیای ماست. دنیای احترام به هم نوع و دیگر اشیا است. دنیایی که همانند‌ش را در محصول جدید شبکه “HBO” یعنی “وست ورلند” مشاهده کرده ایم. دنیایی که اعمال ما ممکن است مسیر زندگی را تغییر دهد. نه فقط مسیر زندگی آدمیان.
تأثیری که ممکن از بر بعد‌های دیگر رخ دهد. بی جان هایی که باعث رنجیدنشان شویم. ایده‌ای به همان اندازه مضحک و به همان اندازه تأمل برانگیز. “داستان اسباب بازی” یک قله است. قله‌ای که سالیان سال به عنوان مرجع یاد خواهد شد. مرجعی که راه آینده است. آینده‌ای که تخیل کردنش باید به اندازه واقعی بودنش فلسفی باشد.
بیشتر بخوانید: انیمیشن گرینچ The Grinch اثری از یونیورسال پیکچرز
