زندگی افراد مبتلا به اوتیسم چگونه است؟

آیا می خواهید این داستان هایی را که درباره زندگی افراد مبتلا به اوتیسم می شنوید، در قالب یک مطلب کوتاه بخوانید؟ برای اطلاعات بیشتر، در ادامه با نت نوشت همراه باشید.
ماه آوریل، ماه پذیرش اوتیسم است. بنابراین به جز این ماه، زمانی بهتر برای روشن کردن یکی از بدترین اختلالات رشد در جهان وجود ندارد. بسیاری از افراد آلیستیک (allistic: یک اصطلاح برای افرادی که مبتلا به اوتیسم نیستند)، در مورد اوتیسم، در معرض فرضیه ها و تصورات غلطی قرار می گیرند. به عنوان مثال، مردم بر این باور هستند که افراد مبتلا به اوتیسم درکی از افراد و محیط اطراف خود ندارند و احساس همدلی با کسی نمی کنند. تحقیقات جدید، درباره همه این باورهای نادرست، اطلاعات دقیقی را در اختیار ما قرار داده است.
چشم ها، دارای تشویش و نگرانی هستند.
یکی از باورهای کلیشه ای مخرب در مورد افراد مبتلا به اوتیسم این است که آن ها به نحوی ناتوان از همدلی با دیگران هستند یا اینکه نظریه های ناقص و ساده دارند. در این خصوص، ایده ای وجود دارد که به دهه ی ۱۹۸۰ برمی گردد؛ زمانی که روانشناس بریتانیایی، Simon Baron-Cohen، از آنچه که به عنوان علامت اولیه اوتیسم نامیده بودند، یعنی کوری ادراکی (Mind blindness)، دفاع کرد. او توضیح داد که چرا بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم از تماس های چشمی اجتناب می کنند. بارون کوهن مطرح کرد که افراد مبتلا به اوتیسم نیاز به تماس های چشمی ندارند. زیرا آن ها نمی توانند افکار و احساسات دیگران را تصور کنند و درکی از آن ها داشته باشند.
همانطور که معلوم است، مسئله این نیست که افراد مبتلا به اوتیسم نسبت به احساسات و حرکات دیگران حساس هستند. زیرا این مغز آن هاست که نسبت به احساسات دیگران حساسیت بالایی دارد. هنگامی که مبتلایان داوطلب به اوتیسم، در مقابل افراد دیگر قرار داده شدند و به چهره ی آن ها زل زدند، محققان بخشی از مغز را به نام Amygdala که مسئول تشخیص چهره و تفسیر اجزای آن است، کشف کردند. اضطراب و استرس ناشی از دیدن یک چهره جدید، برای افراد اوتیسمی ممکن است بسیار شدید باشد. این اضطراب به نوبه خود می تواند چشم انداز و چهره یک فرد غریبه یا حتی یک دوست را کاملاً ترسناک جلوه دهد. همین اضطراب، اساس مطالبی است که تا به این جا درباره افراد مبتلا به اوتیسم به آن ها اشاره کردیم.
یک مثال جدید برای افراد مبتلا به اوتیسم
اساس بسیاری از درمان هایی که برای افراد مبتلا به اوتیسم در نظر گرفته شده است، این است که بتوانند بر تماس های چشمی خود با دیگران غلبه کنند. اما طبق گفته دکتر Sue Fletcher Watson، یکی از محققان انجمن تحقیقات اوتیسم: “پی بردن به حال و احوال و احساسات افراد، از روی نگاه کردن به چهره و چشم های آن ها، امکان پذیر است. فرد اوتیسمی مثل کسی است که راست دست می باشد، اما می خواهد با دست چپش بنویسد. اگر چه این امر امکان پذیر است، اما می تواند تا حدودی ناراحت کننده باشد و در واقع اصلاً نیازی به انجام دادن این کار نیست.”
برخی استراتژی ها (مثل نگاه کردن به حالت ابروها به جای چشم ها) وجود دارند که افراد می توانند با استفاده از آن ها، به راحتی به احساسات دیگران پی ببرند. آن دسته از افرادی که دارای تعاملات اجتماعی بالایی هستند، می توانند از روش های سنتی و قدیمی خود نیز برای برقراری ارتباط با دیگران استفاده کنند. تمامی هنجارهای اجتماعی ما بر اساس رفتار افراد عادی (افرادی که مبتلا به اوتیسم نیستند)، ساخته شده اند. درک این قوانین برای مغز افراد عادی، راحت است، اما برای افراد مبتلا به اوتیسم دشوار و حتی به گونه ای متفاوت است.
اگر می خواهید درباره نحوه رفتار و برخورد با اافراد مبتلا به اوتیسم بیشتر بدانید، بهترین راه این است از کسی که با یک فرد اوتیسمی سرو کار دارد یا زندگی می کند، پرس و جو کنید؛ یا اینکه می توانید از کتاب هایی که تاکنون درباره افراد مبتلا به اوتیسم نوشته شده اند، استفاده کنید.
نویسنده: فائزه قربانی
منبع: curiosity.com