شب های روشن نوشته‌ی فیودور داستایوفسکی
شب های روشن White Nights روایتی از آداب و ادب زندگی فردی است. نگاه کردن، انتخاب کردن، دوست داشتن، حس کردن، لذت بردن، لحظه بودن، دل نبستن، از دست دادن و پذیرفتن. روایتی است از لغزان زندگی از بینابین بودن انسانیت و به زعم کارل مارکس: ” تمامی مناسبات ثابت و منجمد شده، همراه با زنجیره تعصبات و باورهای باستانی و قابل احترام آن‌ها از میان می‌روند و تمامی نسبت‌های نو پدید پیش از آنکه شکل پیدا کنند خصیصه‌ای باستانی به خود می‌گیرند.
هرآنچه سخت و استوار است دود می‌شود و به هوا می‌رود، هرآنچه مقدس است دنیوی می‌گردد و انسان‌ها در نهایت ناگزیر می‌شوند تا با شرایط واقعی زندگی و مناسبات خود با همنوعانشان، رو در رو شوند. ” در ادامه با تحلیل شب های روشن اثر فیودور داستایوفسکی با نت نوشت همراه باشید.
شب های روشن
” و آیا این نقشی بود که سرنوشت برایش برگزیده بود
تنها لحظه ای در زندگی او
تا به قلب تو نزدیک باشد؟
یا اینکه طالعش از نخست این بود
تا بزید تنها دمی گذرا را
در همسایگی دل تو ”
مردی بی نام، سرگردان و متفکر در پیچاپیچ ذهن – سن پطرزبورگ ۱۸۴۸
تابع افکار خویش و زندانی ایدئولوژی‌های ذهن است. “شب” اتفاقی مهم در زندگی اوست و چیزها مرهم و هم صحبت‌های او می‌شوند. ساختمان ها، خیابان ها، رودها و مردمانی که از کنار او می‌گذرند و در نگاه روزمره‌ی او تکرار می‌شوند و صحبتی به میان نمی آورند.
انسانی تنها، اهل مطالعه، ساکن در میان یکی از طبقات ساختمان‌های دلگیر و سیاه شهر همراه با پیشخدمتی فرسوده و پیر. و ناستنکا؛ آتشی میان آرامش و سکوت، همهمه ای در امواج فکر، اندیشه، تنهایی و فردیت یک مرد.
بیشتر بخوانید: فئودور داستایوفسکی: مروری بر زندگی و آثار نویسنده
علاقه یا عشق؛ هر کدام که باشد گاهی فراتر از هر مدنیت و شریعتی می‌روند و بر آفاق قله‌ها می‌روید. قانون‌ها را زیر پا میگذارد و پیچاپیچ ذهن را به شوخی می‌گیرد.
علاقه یا عشق؛ هر کدام که باشد گاهی فراتر از هر مدنیت و شریعتی می‌روند و بر آفاق قله‌ها می‌روید. قانون‌ها را زیر پا میگذارد و پیچاپیچ ذهن را به شوخی می‌گیرد.
معادله انسان با خودش می‌تواند تنها در نگاهی خدشه دار شود و از خود پرسد؛ آیا در این سال‌ها درست رفتار کرده ام؟ اصلا داوری اعمال مرا، چه چیز یا فردی عهده دار خواهد بود؟ و به ناچار به مَنشی اصلاح طلبانه می‌گریزد.
مردِ تنها و بی نام به دیدگاهی رادیکال روی می‌آورد. دیدگاهی که به سبک و نظر اریک اوون ماس معمار و نظریه پرداز آمریکایی چنین است:
” یک تعریف از دیدگاه رادیکال، این است که دیدگاه رادیکال، دیدگاهی است که فرضیه‌ی اصلی اش به روی این فرضیه باز است که فرضیه می‌تواند کاملا اشتباه باشد، این تصور که من فکر می‌کنم کاری که می‌کنم، درست است اما این احتمال هم هست که در اشتباه باشم. “
بیشتر بخوانید: رمان ابله اثر فئودور داستایفسکی
شخصیت اصلی داستان شب های روشن بر فردیت خود استوار است و انزوای خویش را تابع خجل بودن خویش می‌داند. او در شبی از شب های روشن تابستانی در مسیر همیشگی اش به خانه با اتفاقی غیر همیشگی مواجه می‌شود.
شخصیت اصلی داستان شب های روشن بر فردیت خود استوار است و انزوای خویش را تابع خجل بودن خویش می‌داند. او در شبی از شب های روشن تابستانی در مسیر همیشگی اش به خانه با اتفاقی غیر همیشگی مواجه می‌شود.
او با دختری تنها و مضطرب رو به رو می‌شود. ناستنکا. ناستنکا نام لکه‌ی سرخی است بر دشت پهناور و سفید پوش شده از برف مرد. اتفاقی پر رنگ که وحشیانه به دایره‌ی سکوت مرد ورود می‌کند.
ناستنکای غمگین و تنها؛ آیا تو آن فرشته برهم زننده‌ی تمام عقایدی؟ آیا تو برای کمک دست درازی کردی و یا کمک دهنده ای؟ و هزاران سوال مبهم دیگر در مواجه با پرنده ای که چندی در لانه‌ی مرد سکنی گزیده است.
شب های روشن ؛ قدم زدن در خیابان‌های سن‌پطرزبورگ، آرامش مه‌آلود شب و شفقی از امید بر پیکره‌ای بی‌جان
ناستنکا انسانی بینابینی است. او در میان همه سوالات ذهن آشفته و حیران است و آن طرف داستان نجیب زاده ای بی نام با قاطعیت انتخاب کرده است.
ناستنکا یک خیانت کار نیست او بدون اجازه خویش مرتکب قتل می‌شود. اما قتل نه به معنای گرفتن جانی از جسم که به معنای کور کردن شمعی در باد و خاموش کردن کورسوی امید از انزوای فردی انسانی سیاه و تیره.
بیشتر بخوانید: یک اتفاق مسخره نوشته‌ی فیودور داستایوسکی
شب های روشن White Nights نوشته فیودور داستایفسکی Fyodor Dostoyevsky به سال ۱۸۴۸ میلادی است. این روایت کوتاه از آثار اولیه این نویسنده‌ی فقید می‌باشد. که در شش بخش متحمل ماجرایی چند بعدی است. کتاب با جمله ای از دل نوشته‌ی مرد بی نام به پایان می‌رسد:
شب های روشن White Nights نوشته فیودور داستایفسکی Fyodor Dostoyevsky به سال ۱۸۴۸ میلادی است. این روایت کوتاه از آثار اولیه این نویسنده‌ی فقید می‌باشد. که در شش بخش متحمل ماجرایی چند بعدی است. کتاب با جمله ای از دل نوشته‌ی مرد بی نام به پایان می‌رسد:
” خدای من، یک دقیقه‌ی تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست. “
