حافظه کوتاه مدت شما تنها ۷ مورد را به خاطر می سپارد, با ایده میلر آشنا شوید!
فرقی نمی کند موضوع چه چیزی باشد، مردم تنها می توانند حدود ۷ مورد از اطلاعات جدید به اضافه و منهای ۲ را در حافظه خود نگه دارند. اما اگر شما اطلاعات را به تکه ها و قسمت هایی آشنا تقسیم کنید، می توانید آن ها را به عنوان موارد خاص به خاطر بسپارید.
در سال ۱۹۵۶ یک روانشناس در دانشگاه پرینستون به نام George A. Miller، مقالاتی را منتشر کرده است که اغلب در این زمینه هستند. ایده های او بسیار محبوب بودند، شما حتی اگر نام او را نشنیده باشید، ایده هایش را حتماً شنیده اید. قانون میلر، زاییده اوست. این قانون می گوید: “در هر زمان خاص، به طور میانگین، انسان ها می توانند حدود ۷ مورد را در حافظه کوتاه مدت خود نگه دارند.” آیا این قانون در مورد شما نیز حقیقت دارد؟
در ادامه با نت نوشت همراه باشید تا بتوانید به این سوال پاسخ دهید.
شماره جادویی ۷
آنچه که شما در مورد مقدمه مقاله میلر باید بدانید، این است که این مقاله از نظر نشریات علمی کاملاً امری مضحک است. مقاله با عنوان “عدد جادویی ۷ به اضافه یا منهای دو (برخی از محدودیت های ظرفیت ما برای پردازش اطلاعات)” شروع می شود. در ابتدا نوشته شده: “مشکل من این است که یک عدد صحیح را مورد بررسی قرار داده ام. ۷ سال است که این عدد مرا دنبال کرده است، در خصوصی ترین اطلاعات من نفوذ کرده است و از جانب صفحات مجلات عمومی بیشتر مورد حمله قرار گرفته است. در حقیقت یا چیزی غیر عادی در مورد این عدد وجود دارد، یا من از توهمات و آزار و اذیت های آن رنج می برم.” او گزارش کرد که این مقاله را از چندین زمینه تحقیقاتی خود، پس از بحث با یک انجمن روانشناسی، گرد آوری کرده است.
عدد صحیحی که او در موردش صحبت کرد، ۷ است. فرقی نمی کند موضوع چه چیزی باشد، مردم تنها می توانند حدود ۷ مورد از اطلاعات جدید به اضافه و منهای ۲ را در حافظه خود نگه دارند؛ یعنی تقریباً ۵ تا ۹ مورد. وقتی از مردم خواسته می شود که تن صدای خواننده ها را تشخیص دهند، تا زمانی که تعداد انتخاب ها دو یا سه نفر است، این کار راحت است. اما زمانی که تعداد آنها بیش تر از ۶ می شود، مردم به اشتباه می افتند و گیج می شوند. همچنین هنگامی که مردم مجبور می شوند لیستی از کلمات تصادفی را به خاطر بسپارند، اگر تعداد این کلمات از ۷ تا بیشتر شود، به اشتباه می افتند و همین امر برای به خاطر سپردن اعداد نیز صدق می کند. حتی زمانی که بسیاری از طعم ها را مانند شیرین و ترش و… در اختیار مردم قرار می دهند، آن ها حدوداً بین ۵ تا ۹ طعم را تشخیص می دهند.
تکه تکه کردن عبارت ها
این محدودیت ۷ آیتمی، همان چیزی است که بیشتر مردم درباره آن صحبت می کنند. با این حال چیزی که کمتر شناخته شده است، ایده میلر با عنوان “Chunks” (تکه تکه کردن) است. به این ترتیب شما ممکن است بتوانید ۷ عدد یا حرف را به خاطر بسپارید، اما تنها همان ۷ عدد، کلمه و یا حتی عبارت را به خاطر آورید. اگر شما اطلاعات را به تکه ها و قسمت هایی آشنا تقسیم کنید، می توانید آن ها را به عنوان موارد خاص به خاطر بسپارید. به عنوان مثال ۱۲ حرف “FBICIANSAIRS” طولانی است، حتی طولانی تر از چیزی که قانون میلر می گوید. اما اگر شما با لغات مخفف دولت ایالات متحد آمریکا آشنا باشید، فقط با ۴ بار تقسیم شدن، این حروف، تبدیل به FBI, CIA, NSA, IRS می شوند. یا مثلاً شماره تلفن ۱۰ رقمی را با تقسیم کردن اعداد آن می توانید به خاطر بسپارید.
این جزئیات، کلید غلبه بر محدودیت قانون میلر است. اگر بخواهید چیزی را به سرعت به خاطر بسپارید، باید آن را به تکه ها یا قسمت هایی آشنا تقسیم کنید. به همین دلیل است که تکنیک های حفظ کردن زمان، مانند دستگاه های هوشمند حافظه دار به خوبی کار می کنند. به عنوان مثال هشت سیاره عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون بالاتر از قانون میلر قرار می گیرند و با جمله ای به خاطر سپرده می شوند که حرف اول هر سیاره در هر کلمه آن به کار رفته است. توجه داشته باشید که ساختن این جملات، کاملاً سلیقه ای است و شما می توانید برای راحت تر به خاطر سپردن آن، جمله خود را بسازید. به همین ترتیب حافظه کوتاه مدت شما را می توان به چمدان تشبیه کرد. به این معنی که این شما هستید که قطعات را در این چمدان می چینید، پس باید بدانید به چه شکل این کار را انجام دهید تا بتوانید از حداکثر فضای چمدان خود استفاده کنید.
می توانید بیشتر بررسی کنید و راه های بیشتری برای تقویت حافظه خود پیدا کنید. Kevin Horsely می گوید: “حافظه نامحدود با چگونگی استفاده از استراتژی های پیشرفته و یادگیری سریع، در ارتباط است. پس به یاد داشته باشید تا از آن بیشتر استفاده کنید.” ما نکات و توصیه هایی را گفتیم که فکر می کنیم شما از آن ها می توانید بیشتر استفاده کنید. ببینید خودتان می توانید راه های دیگری پیدا کنید یا خیر!
نویسنده: فائزه قربانی
منبع: curiosity.com
