فیبریلاسیون دهلیزی مزمن یا پایدار را بشناسید!
فیبریلاسیون دهلیزی مزمن شرایطی است که در آن دو حفره فوقانی قلب تند و نامنظم منقبض می شوند. فیبریلاسیون دهلیزی اصطلاحی است که برای توصیف شرایط در افرادی که علائم طولانی مدت را تجربه می کنند استفاده می شود. با این حال، با توجه به دستورالعمل های جدید، فیبریلاسیون دهلیزی مزمن (A-fib) نیز ممکن است فیبریلاسیون دهلیزی پایدار نامیده شود. معمولاً فیبریلاسیون دهلیزی مزمن زمانی تشخیص داده میشود که شخص دارای علائم طولانی مدت بیش از ۱۲ ماه باشد. در ادامه با نت نوشت همراه باشید.
فیبریلاسیون دهلیزی مزمن شرایطی است که در آن دو حفره فوقانی قلب تند و نامنظم منقبض می شوند. فیبریلاسیون دهلیزی اصطلاحی است که برای توصیف شرایط در افرادی که علائم طولانی مدت را تجربه می کنند استفاده می شود. با این حال، با توجه به دستورالعمل های جدید، فیبریلاسیون دهلیزی مزمن (A-fib) نیز ممکن است فیبریلاسیون دهلیزی پایدار نامیده شود. معمولاً فیبریلاسیون دهلیزی مزمن زمانی تشخیص داده میشود که شخص دارای علائم طولانی مدت بیش از ۱۲ ماه باشد. در ادامه با نت نوشت همراه باشید.
هر چند قسمتی از علائم فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است در طی این دوره به صورت نوسانی خود را نشان دهند.
علائم فیبریلاسیون مزمن
افراد مبتلا به فیبریلاسیون مزمن ممکن است هیچ علائمی نداشته باشند. سایر افراد ممکن است ترکیبی از علائم زیر را تجربه کنند:
- خستگی
- احساس لرزش در قفسه سینه
- عرق کردن
- سرگیجه
- تپش قلب
- درد در قفسه سینه
- اضطراب
- تنگی نفس
- ضعف عمومی
- غش کردن
هرکس که برای اولین بار این علائم را تجربه کند، باید بلافاصله به اورژانس مراجعه کند. این علائم می توانند نشانه مشکلات قلبی دیگری از جمله حمله قلبی باشند. علاوه بر این، هر شخصی که تشخیص داده شد که مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی است و تغییراتی در جهت علائم نشان داد باید مراقبت های خاص پزشکی را رعایت کند.
فاکتورهای خطر فیبریلاسیون مزمن
هرکس میتواند مستعد فیبریلاسیون دهلیزی باشد، حتی افرادی که به نوعی سالم هستند. با این حال، عوامل متعددی ممکن است برخی افراد را در معرض خطر بیشتری نسبت به دیگران برای ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی مزمن قرار دهد. این فاکتورهای خطر عبارتند از :
- سن بالای ۶۰ سال
- فشار خون بالا
- دیابت
- سابقه حمله قلبی
- بیماری ریوی
- مشکلات تیروئیدی
- سایقه جراحی باز قلب
- فلوتر دهلیزی درمان نشده
- مشکلات ساختاری قلب
- مصرف بیش از حد الکل
- بیماری عروق کرونر
- التهاب اطراف قلب
- بیماری ماهیچه قلب
- سندرم سینوسی
- زمینه ارثی فیبریلاسیون دهلیزی
- سایر بیماریهای جدی یا عفونت ها
تشخیص فیبریلاسیون دهلیزی
تشخیص فیبریلاسیون دهلیزی می تواند دشوار باشد زیرا بسیاری از مردم علائم را تجربه نمی کنند. برای این افراد فیبریلاسیون دهلیزی اغلب در طی یک مشکل فیزیکی رایج یا معاینه برای دیگر مشکلات تشخیص داده می شود. به هرحال، برخی از افراد مبتلا به علائم باید نزد دکتر بروند. در هر دو حالت، پزشک احتمالاً در مورد تاریخچه پزشکی فرد سوال خواهد کرد و آزمایش هایی را تجویز می کند از جمله:
- الکتروکاردیوگرام (ECG)
- هولتر مانیتور
- امسیام (mobile cardiac monitoring)
- ایونت مانیتور
- اکوکاردیوگرام
- سیتی اسکن
- امآرآی (MRI)
درمان فیبریلاسیون دهلیزی
هدف از درمان فیبریلاسیون دهلیزی مزمن، به حداقل رساندن خطر لخته شدن خون و بازگشت قلب به ریتم طبیعی است. گزینه های متعددی برای درمان فیبریلاسیون دهلیزی مزمن وجود دارد از جمله:
- تغییر در شیوه زندگی
- دارو درمانی
- دستگاههای ضربان ساز الکترونیک مشابه
- پروسه تنظیم مجدد ریتم قلب
- جراحی
- تخلیه بافت آسیب دیده (ablation)
فرد مبتلا باید تغییراتی در شیوه زندگی خود ایجاد کند تا مطمئن شود که زندگی سالم با قلبی سالم میکند. افراد باید رژیم غذایی را که برای قلبشان مفید است دنبال کنند و مقدار ورزش توصیه شده را انجام دهند.
ممکن است افراد مبتلا مجبور باشند مصرف الکل و کافئین خود را کاهش دهند یا سیگارکشیدن را ترک کنند.
پزشکان معمولاً تجویز داروها و تغییرات شیوه زندگی را برای کمک به مدیریت خطرها و علائم فیبریلاسیون دهلیزی مزمن توصیه میکنند.
داروهایی که معمولاً برای این بیماری تجویز می شوند عبارتنداز:
- مسدودکننده های بتا یا مسدودکننده های کانال کلسیم برای کاهش سرعت غیرطبیعی ضربان قلب
- آنتی آریتمی ها برای بازگرداندن ضربان قلب به حالت طبیعی
- رقیق کننده های خون برای کاهش خطر لخته شدن خون
- داروهایی برای درمان شرایط مرتبط، مانند فشار خون بالا یا مشکلات تیروئید
ممکن است آزمون و خطا برای پیدا کردن ترکیب مناسب داروها برای مدیریت بیماری انجام شود. بعضی از داروها مانند آنتی آریتمیک ها، میتوانند عوارض جانبی جدی داشته باشند و مردم باید از این داروها فقط در بیمارستان و تحت نظارت دقیق پزشک استفاده کنند.
برای برخی از افراد، ممکن است داروها به طور کامل علائم شان را بهبود ندهند، بنابراین ممکن است برای کمک به درمان بیماری به یک وسیله الکترونیکی نیاز داشته باشند.
این دستگاهها با وارد کردن شوک کنترل شده به قلب، زمانی که ریتم قلب نیاز به راه اندازی مجدد داشته باشد، آن را تنظیم می کنند. این دستگاهها شامل دستگاههای ضربان ساز و دفیبریلاتورهای قلبی عروقی است. پزشک این دستگاه ها را اغلب در قفسه سینه فرد قرار میدهد.
گاهی اوقات پزشک ممکن است یک روش برای تنظیم مجدد ریتم قلب فرد، با استفاده از یک کاردیوورژن یا تخلیه با کاتتر توصیه کند.
در طی یک تخلیه با کاتتر، پزشک یک برش کوچک را در کشاله ران یا بازو ایجاد میکند و لوله ای به اندازه ینی را از طریق رگ خونی به قلب میرساند. آنها سپس سیم های نازک با نام کاتترهای الکترود را از طریق لوله به قلب هدایت میکنند. پزشک الکترود را در جایی که سلول های غیرطبیعی هستند قرار میدهد و انرژی فرکانس رادیویی را بدون درد اعمال میکند.
سلولهایی را که باعث ریتم نامنظم شدهاند، تخریب میکند.در طی یک کاردیوورژن، یک شوک الکتریکی کوتاه، ریتم غیرطبیعی را به ریتم طبیعی برمی گرداند.
پیشگیری از فیبریلاسیون دهلیزی
در شرایطی که فیبریلاسیون دهلیزی در ارتباط با بیماری دیگری است، درمان باید به گونهای باشد که فیبریلاسیون دهلیزی متوقف شود.همیشه نمی توان از فیبریلاسیون دهلیزی جلوگیری کرد، اما راههایی وجود دارد که فرد سالم بماند و خطر ابتلا به بیماری را کاهش دهد.
این راه ها عبارتنداز:
- ورزش منظم
- کنترل سطح قند خون
- داشتن یک رژیم غذایی غنی از امگا ۳، میوهها، دانههای غلات و سبزیجات
- اجتناب از خوردن چربیهای ترانس و اشباع
- ترک کردن سیگار
- نگهداشتن وزن سالم
- محدود کردن مصرف الکل
- کنترل استرس و اضطراب
- کنترل فشار خون
- اجتناب از خوردن کافئین اضافی
افرادی که میخواهند تغییرات مثبتی را در شیوه زندگی خود شروع کنند، ممکن است با پزشک یا متخصص تغذیه صحبت کنند. آنها اغلب می توانند به ایجاد یک برنامه بهداشت عمومی کمک کنند تا فرد بتواند به اهداف خود برسد.
